Eline (34) genas van haar depressie door elek­tro­con­vul­sie­the­ra­pie

Jarenlang heeft Eline opgesloten gezeten in haar eigen hoofd. Ze worstelde met een borderline persoonlijkheidsstoornis en een zware depressie, die achteraf gezien beide rond haar zeventiende voor het eerst opspeelden. “Ik had een hele goede jeugd, genoeg vriendinnen, ik kon op school prima meekomen. Wel kreeg ik op mijn tiende de diagnose diabetes type 1. Daar was ik destijds heel nuchter onder, maar misschien heeft dat meer gedaan dan ik dacht.”

In de laatste jaren van de middelbare werd Eline heel moe. “Niet ‘slechte nacht gehad-moe’, maar zo heftig dat school niet meer lukte en ik nergens meer energie voor had.” Rond haar 19e is Eline een jaar lang opgenomen geweest, om haar, toen nog naamloze, aandoening te monitoren. “Het was een vrijwillige, maar zeker ook noodzakelijke opname. Daar zagen ze voor het eerst mijn twee gezichten. De vrolijke, grappende Eline en de sombere, stille Eline. Toen ik vertelde over mijn zelfbeschadiging en depressieve gevoelens, stelden ze een borderline persoonlijkheidsstoornis bij me vast.”

Van eerste crisisopname naar laatste redmiddel

De intensieve dagbehandeling ging over naar een deeltijdbehandeling. Dat kon Eline niet aan. “Ik was heel destructief bezig en creëerde echt een onveilige situatie. Ik sneed en brandde mezelf, ik spoot te veel of juist geen insuline. Ik had mezelf echt niet in de hand, ik weet alleen dat ik uit mijn hoofd wilde, uit de situatie. Meerdere keren werd ik wakker in het ziekenhuis.” Thuis werd de situatie onhoudbaar en de eerste van meerdere crisisopnamen volgde. Ze kreeg antidepressiva, antipsychotica of een cocktail daarvan en volgde allerlei gedragstherapieën, maar niets hielp.

“Tien jaar na mijn eerste opname, tien jaar van het donkerste zwart later, was elektroconvulsietherapie mijn laatste redmiddel. Het was het enige wat we nog niet hadden geprobeerd.” Onder volledige narcose kreeg Eline eind 2019 elektrische impulsen door haar brein met als doel om dat te resetten. “En het hielp. De donkerte werd anders, schemerig.” Hoe meer behandelingen ze onderging, hoe lichter het werd. In het begin was dat tijdelijk, maar na 78 behandelingen, de laatste nu twee jaar geleden, is de depressie verdwenen. “Ik dacht dat het uitzichtloos was, dat het nooit voorbij zou gaan, maar dat gebeurde wel. Het is opgeklaard in mijn hoofd, het diepe donker is niet meer.”

Wel kampt Eline nog met een serieuze dwangstoornis. “Daar ben ik, inclusief therapie, meerdere uren per dag mee bezig. Maar ik heb weer hoop! Ik mag voorzichtig gaan dromen. Wat wil ik doen, wat kan ik doen? Ga ik nog studeren?”

Uit de taboesfeer

Eline hoopt door haar verhaal te delen, mentale problemen uit het ‘schaamhoekje’ te halen. “Nog steeds rust er een taboe op mentale problemen. We hebben het er liever niet over of horen alleen over de succesverhalen, de depressies die volledig overwonnen zijn. Maar dat gebeurt niet altijd.” Jarenlang heeft ook Eline gedacht dat haar leven zich in het donker zou voortslepen. “Wat ik toen nodig had – en gelukkig ook kreeg in mijn familie – was iemand die gewoon naast me zat, bij me was, met me was. Een arm om me heen legde. Niet iemand die met adviezen of oplossingen kwam.”

Het voelt soms nog alsof ze boven water komt en ineens naar lucht kan happen. “Ook als ik kijk naar mijn geloofsleven. Midden in die depressie was dat geloofsgevoel net zo leeg en doods als ik zelf was. Ik geloof dat God er altijd is geweest, maar dat was omdat ik dat wist. Ik voelde er niets van. Nu overvalt het me soms, die dankbaarheid, dat licht en alle toekomst.” Want hoe vreselijk het donker ook was, na vijftien jaar was het donker wel vertrouwd voor Eline. Bekend. “In tegenstelling tot dit leven, dit uitzicht. Het is nieuw en spannend. Deze hoop is onbekend.”

Puur Eline

Om al haar gevoelens kwijt te kunnen, zowel nu als toen in de depressie, schrijft Eline gedichtjes. Op haar Instagrampagina Puureline deelt ze die. “Ik hoop andere mensen die te maken hebben met mentale problemen daarmee te bemoedigen. Een soort virtuele arm om ze heen te slaan.” Laatst hoorde ze via een privéberichtje van een man dat haar gedichten hem door het donkerste dal hadden geholpen. “Ik ben God zo dankbaar dat ik alles wat ik heb meegemaakt op deze manier mag gebruiken en het voelt zo heerlijk gek om zin te hebben in wat komt. Ik ben heel benieuwd welke plannen Hij nog meer voor me heeft.”