'Een meter of 30 voor me vliegt een meisje door de lucht'

Het meisje dat me zonet inhaalde op haar scooter, is zojuist aangereden door een auto en ligt nu bewegingloos midden op de weg, haar been tegen een paaltje.

Ik spring van mijn fiets, ren naar haar toe, en kniel naast haar neer. Ze is bij bewustzijn, maar ze heeft een enorme smak gemaakt en is met haar been tegen een paaltje aan geknald. Alles doet pijn, vooral haar been. “Niet bewegen”, zeg ik. “Blijf liggen. We gaan je helpen.” Ik pak mijn telefoon, bel 112 en geef door wat er gebeurd is en waar we zijn. De oude mevrouw die tegen haar op is gebotst, is uit de auto gestapt. Ze voelt zich verschrikkelijk schuldig. Ze haalt een deken uit de auto en legt die over haar heen, een andere automobilist houdt het verkeer tegen. Ik ga naast het meisje op straat zitten, houd haar hand vast en praat met haar, en vraag of ik haar ouders kan bellen. “Mijn vader”, zegt ze, en ze geeft me haar telefoon. Hij doet het niet meer. Ik probeer het vanaf mijn telefoon, maar die heeft op onverklaarbare wijze geen bereik. Ze is nog maar 16, op weg naar school, en ligt nu hier op straat zonder dat haar ouders het weten.

Eindelijk klinkt het verlossende geluid van een sirene. Een ambulanceverpleegkundige en chauffeur nemen het van me over, en een paar minuten later wordt ze op een brancard de auto in geschoven. Ik stap weer op de fiets. ’s Avonds bel ik haar vader. Het gaat goed met haar, zegt hij. Ze is er goed van afgekomen. Niets gebroken.

Soms mag je op een heftig moment heel even iemands moeder of vader, iemands kind of broer of zus zijn. Dichtbij zijn. Een hand vasthouden. En je weet dat anderen dat zullen doen als jouw kind, jouw vader of moeder iets overkomt en jij niet in de buurt bent. Genade.