'Een geluk bij een ongeluk'

Onlangs moest ik eraan denken, toen we bij OP1 de Vlaamse wielrenner Nathan van Hooijdonk te gast hadden. Hij kreeg toen hij met zijn zwangere vrouw in de auto op weg was naar de gynaecoloog een hartstilstand. Daarmee veroorzaakte hij een ongeluk waar vijf auto’s bij betrokken waren. Een ongeluk. Het geluk? Het gebeurde allemaal voor een politiebureau. Dus er kwam meteen hulp. En defibrillator en mond-op-mondbeademing redden zijn leven.

Een geluk bij een ongeluk. Ik heb een keer een parachutesprong gemaakt die zodanig verkeerd afliep dat ik mijn rug brak. Maar ik kan nog wel lopen. Een geluk bij een ongeluk.

Ongelukken – groot en klein – gebeuren aan de lopende band. Zoals Daniël Lohues, de Drentse componist en zanger, het zo mooi verwoordt: ‘Je kunnen niet altied zes gooien.’ Heerlijk relativerend! Heel vaak gooien we gewoon drie of vijf. En we rekenen elkaar er hard op af.

Na een optreden van Lohues was ik thuis weer eens aan het struggelen met de was en dat soort drie- of vijf-dingen. Het liedje zat nog in mijn hoofd toen ik de trommel opende en tot mijn schrik vaststelde dat er een balpen mee was gewassen met ‘het goeie goed’, zoals m’n moeder het zou noemen. Overal blauwe inktvlekken op best wel mooie kleren… Waardeloos! Ik trok de was uit de machine op zoek naar de oorzaak van dit kwaad, en geloof het of niet: met de pen was óók nog een dobbelsteen in de broekzak van m’n zoon blijven zitten. Het gevolg van schermloze tijden op school – dan ga je weer spelletjes met pennen en dobbelstenen doen.

Terwijl ik de broek uitschud, valt de pen op de grond. De dobbelsteen rolt een eindje verder. Ik kijk. Een zes! Welke levensles ik hieruit trek? Juist als je geen zes gooit, gooi je een zes. Of zoiets.