'Een engel stelde mijn zoon gerust'

Sportzaal

In het midden van de sportzaal in Alphen aan den Rijn ziet Guurtje Leguijt een lange rij met tafels naast elkaar staan, zoals kassa’s in de supermarkt. Het is 2002 en ze komt hier met haar kinderen Jacco (13), Marjon (12), Erik (10) en buurjongen Janos (14) voor de landelijke inentingsactie tegen meningokokken. Vanwege het autisme van haar zoons, heeft ze haar jongens vooraf extra goed uitgelegd wat er gaat gebeuren. Dankzij deze goede voorbereiding stapt Guurtje ontspannen de nagenoeg lege sporthal binnen. Alles gaat goed, totdat de kinderen aan de beurt zijn.

Paniek

“Erik verstarde ineens: ‘Ik wil dit niet!’ Hij is best een makkelijk kind, maar als hij iets in zijn hoofd heeft, praat je het er niet zomaar uit. Ik wist dat als hij in paniek zou raken, dat de andere drie niet meer zouden willen. Dat zou heel ingewikkeld worden, want ik was alleen met vier jonge tieners.” Guurtje denkt enkele seconden na wat ze moet doen. Ze ziet dat de andere kinderen ook al wat onrustig worden van Eriks reactie. Moest ze luchtig reageren of juist resoluut?

Lees ook: 'Een engel van God gaf mij kracht'

Lees ook: 'Een engel van God gaf mij kracht'

Nooit gezien

“Ineens stond er een man voor ons. Eigenlijk kon dat helemaal niet, want voor ons was alleen een tafel waarachter de verpleegkundigen zaten. Daarachter was de verder lege sporthal, dus hij stond er vanuit het niets. De man legde zijn hand op het hoofd van mijn jongste zoon en zei: ‘Erik, rustig maar. Het komt goed.’ Ik keek even verbaasd op en dacht: hoe kan dat nou, het is zeker de vader van een vriendje? Erik werd meteen rustig. Ik zag de spanning uit zijn gezicht wegvloeien en zijn schouder ontspannen. Hij liet zich rustig inenten en de andere kinderen ook. Ik vroeg Erik of hij de man kende. ‘Nee, ik heb hem nog nooit gezien,’ zei hij. Daarna keek ik om me heen om de man te bedanken, maar ik zag hem nergens meer.”

Een engel?

“We hebben hem ook niet zien weglopen, hij verdween even plotseling als hij was gekomen,” vervolgt Guurtje. “Erik zei als eerste: ‘Ik denk dat het een engel was’. Ik dacht meteen dat dat het geweest moet zijn, want ik kon het op geen andere manier verklaren. Erik vertelde later dat hij zo’n bovennatuurlijke rust voelde, dat hij zeker wist dat het een engel was.”

Bemoediging

Hoewel dit zestien jaar geleden gebeurde, praten Guurtje en de kinderen en soms nog over. “Voor mij blijft het een bemoediging dat we dit meemaakten. Ik was op dat moment helemaal niet aan het bidden of God me wilde helpen. Maar God wist wat ik nodig had, en hielp me zonder dat ik erom vroeg. Hij weet eerder dan wijzelf wat we nodig hebben en Hij voorziet daarin. Dat is het mooiste dat ik aan deze ervaring heb overgehouden.”

Beeld: Shutterstock