Een empty campingnest: Marlies gaat voor het eerst zonder haar kinderen op vakantie

Daar zit ik dan, op m’n vijftigste. Op de camping. Eindelijk. Eindelijk weer in het voorseizoen. Geen dure huurcaravans van minimaal duizend euro per week. Geen lange rijen bij de douches en o, wat is het een zegen dat de toiletten zoveel minder besmeurd zijn. Recht voor me klatert een beek. Links van ons zijn drie kampeerplekken vrij, rechts staat een ouder stel met een Zwitserse 4x4. Hij heeft de gewoonte om elke avond krachtig zijn neus te snuiten, maar verder is het hier stil. De haren van de schaarse bezoekers op het kampeerterrein variëren van grijs tot kaal.

Er zijn talloze dingen die ik niet mis.

• Gesjouw met flessentorentjes en buggy’s.
• Een boze campingbaas als mijn peuter de kraantjes verstopt met handenvol grind.
• Een kind in de auto proppen vanwege een driftbui die gesmoord moet worden, hopend dat de campingburen niets merken (wat ze natuurlijk wel doen).
• Lange gezichten voor de caravan bij gebrek aan vrienden.
• Of omdat er wel vrienden zijn, maar ook ruzie of jaloezie.
• Nachtelijke uitstapjes. Gesmokkelde drankflessen, natuurlijk door de pubers van andere ouders en niet door die van mij.

Het is heerlijk. Genieten. Ik heb een stapel boeken, die ik kan uitlezen zonder dat iemand me stoort. Al na een week heb ik drie lijvige romans verslonden en lange wandelingen gemaakt. Niks geen gemekker van kinderen die háát hebben aan wandelen en liever op de camping rondhangen. Het enige gemekker komt van de schapen en geiten langs het bergpad.

Ik zou nu dus volmaakt in peace moeten zijn. Maar. Er kriebelt iets. Iets onrustigs. Het wordt me duidelijk wanneer ik op het pad naar de wc-hokken een man zie zitten. Aan zijn oren hangen twee gele crocs. Voor hem, in het zand, kruipt een peuter met een emmertje. Een frêle ventje in een plastic overall, hoe handig, zoiets was er nog niet toen onze kinderen klein waren. De broekjes van onze kruipende kinderen zaten stuk voor stuk vol slijtplekken. Van rechts komt een kloeke vrouw aanlopen, licht voorovergebogen, met gespreide armen naar de croc-dertiger en zijn zoontje. Drie paar stralende ogen, een waggelend ‘omaaaa!’ en twee peuterarmpjes die om oma’s benen worden geslagen. De temperatuur op de camping overstijgt nauwelijks de 22 graden, maar toch smelt ik een beetje.

Hoe is het eigenlijk met mijn jongste, nu achttien jaar, die thuis op de katten past? Zou ze ons missen? Misschien moet ik zo even bellen. Stel je voor dat ik later zelf zo’n kleinkind heb. Nu nog niet hoor. Maar over een jaar of vijf, vier, drie. Zou dat even leuk zijn.