Eek­hoorn­fa­naat en fotograaf Geert Weggen verveelt zich nooit

Het geheim van zijn beelden? “Voedsel,” antwoordt hij resoluut. “Daarmee lok ik ze uit hun tent. En ik laat ze poses aannemen door het voedsel op een bepaalde plek neer te leggen. Als ik bijvoorbeeld wil dat ze bukken, leg ik de nootjes op de grond. Wil ik dat ze een banaan pakken, dan plak ik het voedsel daarop.” Glimlachend: “Uit eigen vrije wil, zonder dat ze zich er bewust van zijn, doen ze wat ik wil.”

Fotoprijzen

Geerts hobby begon bijna negen jaar geleden met een vos in zijn tuin. Het beest was verzwakt en kwam twee weken lang voor z’n dagelijkse kostje bij hem op bezoek. Geert fotografeerde het dier en kreeg hem zelfs zover dat-ie in een kist ging zitten. Na de vos volgden diverse vogels, tot de eerste rode eekhoorn zijn pootjes op het balkon zette. Met de vos en de vogels won hij al prijzen voor zijn foto’s, maar met de komst van de eekhoorns werden zijn beelden pas echt een succes. “Hoewel ze steeds hetzelfde doen, namelijk voer pakken, is het elke keer weer een verrassing wat er precies gebeurt. Er kan een vlaag wind komen, soms komt een tweede eekhoorn een kijkje nemen; ik heb er geen controle over. En dat is leuk. Het geeft me bovendien ontzettend veel vrijheid: ik verdien hier mijn boterham mee, maar niemand zegt mij wat ik moet doen. Ik bepaal mijn eigen tijd en kan mijn creativiteit kwijt in de scènes die ik bedenk.” Glunderend: “Er is weinig leukers dan dit.”

Eekhoorn op een crossmotor

Het huis van Geert grenst aan het bos en de eekhoorns bereiken zijn balkon via een boom. Dankzij een camera ziet hij vanuit zijn huis precies wanneer er bezoek is, waarna hij alles waar hij op dat moment mee bezig is laat vallen en naar zijn fototoestel in de keuken spurt. Op een tafel op zijn balkon heeft hij dan de rekwisieten al klaarstaan, waar hij de nootjes en zaden voor de dieren in heeft verstopt. “Ik hoef alleen mijn keukenraam maar open te doen en fotografeer ze op zo’n drie meter afstand. Soms klim ik uit het raam of klimmen zij naar binnen. Vandaag had ik een mini-crossmotor in de lucht hangen met daarboven een emmertje met nootjes. Ze moesten op die motor klimmen om bij hun voedsel te komen. Het leuke van deze dieren is natuurlijk dat ze alle vier hun pootjes gebruiken om dingen vast te pakken. Bovendien kunnen ze ondersteboven lopen.” Deze aanpak levert de meest aandoenlijke en komische beelden op: eekhoorns die de was ophangen, ‘scheuren’ op een crossmotor, telefoneren, of schommelen tussen twee grote bloemen. Als een vlaag wind dan precies hun pluimige staart omhoog waait, is het net of er snelheid in de foto zit. “Ik heb inmiddels zo’n 20.000 foto’s van eekhoorns, maar vervelen doet het nooit.”

Emmertje in de lucht

Zeven dagen per week staat Geert paraat om zijn razendsnelle balkonbezoekers te vereeuwigen. Van de honderdtwintig foto’s die hij alleen al vandaag maakte, bleven er negentig geschikte over, waarvan hij er vier uitkoos die hij in Photoshop nog iets bewerkte. “Ik gebruik dit programma eigenlijk alleen om bijvoorbeeld een emmertje in de lucht weg te shoppen. En soms voeg ik twee foto’s samen. Vooral als er twéé eekhoorns in beeld zijn, want dan is vaak de compositie niet goed of het beeld niet scherp. Verder komt er weinig editing aan te pas.”

Behoorlijke chaos

Geert geeft de eekhoorns geen namen, op één na: Mistletoe. “Deze mist een teen, dus ik vond het wel een leuke woordspeling. Hem herken ik ook direct. Omdat hij niet meer de kracht heeft om te winnen, heeft-ie het wat moeilijker dan de andere. Ik fotografeer hem daarom niet meer; als hij komt, krijgt hij gelijk een handje noten. Die hoeft niet meer te werken, haha!” De fotograaf heeft de lenige beestjes in de loop van de jaren goed kunnen bestuderen. En omdat ze niet ouder worden dan drie of vier jaar, heeft hij inmiddels diverse generaties voor zijn telelens gehad. Sommige kijken de kat uit de boom, andere springen brutaal op zijn schouder. Het valt hem op dat ze heel solistisch zijn. “Ze hebben heel duidelijk allemaal hun eigen karakter en territorium en kunnen behoorlijk agressief zijn naar elkaar. Mijn balkon is drie bij vijf meter, maar als er zeven tegelijk zitten, wat soms gebeurt, wordt het een behoorlijke chaos.” Hij grinnikt: “Al het voedsel verdwijnt, maar ik heb nauwelijks goede foto’s kunnen maken.”

Overleven zonder mij

Moet je eigenlijk wel voedsel geven aan wilde dieren? Geert vindt dat een terechte vraag. “De andere kant is: toen ik hier kwam wonen, waren er bijna geen eekhoorns in dit gebied. Nu zijn er heel veel. Dus in zekere zin houd ik de populatie in stand. Kijk, als ik een paar weken weg ben, moeten ze ook kunnen overleven zonder mij. Daarom overlaad ik ze niet met voedsel. Sommige exemplaren zijn bovendien zo schuw, dat ze zich meteen uit de voeten maken als ze mij zien.”

Geen verborgen agenda

“Wat we kunnen leren van eekhoorns? Ze zijn veel eerlijker en directer in hun communicatie dan mensen. Ze mogen je, of ze mogen je niet; heerlijk! Ik weet precies waar ik aan toe ben met die beesten, ze hebben geen verborgen agenda. In die zin vind ik het zelfs makkelijker met eekhoorns om te gaan dan met mensen. Daarom woon ik misschien ook wel hier. Ik kan ze ook niet manipuleren met voedsel, want soms trekken ze zich niets van mij of van de noten aan. Dan hebben ze er gewoon geen zin in.”

Geertweggen.com

Beeld: Geert Weggen