Duncan Laurence: 'Gevecht met mezelf inspireert me als artiest'

Duncan Laurence kennen we van het Eurovisiesongfestival, waar hij in 2019 met zijn eigen geschreven én gecomponeerde song Arcade won. In 2020 brengt Duncan heet zijn debuutalbum Small Town Boy uit. Dat zijn nieuwe album Skyboy heet, geeft misschien al aan wat voor een groei de zanger in de tussentijd heeft doorgemaakt, constateert Martine.

'Ik wilde het theaterkind in mij ook laten shinen', vertelt Duncan. 'En als iemand die zich best wel een beetje onderdrukt heeft gevoeld de afgelopen jaren, wil ik door de muziek mijn verhaal vertellen. Muziek werkt helend voor mij, het is mijn therapie.' Duncan doelt met die onderdrukking op zijn jeugd. 'Ik was vier jaar en verkleedde me graag als een prins met hoge hakken. Andere kinderen pestten mij, die vonden dat niet bij een jongetje passen. Het was heel moeilijk om mezelf te zijn zonder me te schamen en me schuldig te voelen. Ik hield mezelf voor: schouders recht, niet te vrouwelijk gedragen. Op school kon ik me niet uiten, dus dat kwam er allemaal uit tijdens het liedjes schrijven - thuis.' 

Broken parts

Why did I cover up my scars?
Wouldn't throw a blanket on a work of art
Took my whole life to get this far
I'm finally falling in love with my broken parts
Finally falling in love

'Ik heb heel lang gezocht naar woorden om te beschrijven wat ik wilde zeggen en toen Jordan, mijn man, deze eerste twee zinnen zei, wist ik: hierdoor kan ik mijn verhaal vertellen. Ik probeer altijd aan dingen te werken, maar realiseer me tegelijk dat de schade die me is aangedaan iets is wat ik een plekje moet geven. We hebben geen chirurgie voor onze emotionele delen. En de strijd met mezelf geeft me inspiratie voor mijn liedjes.'

Onzekerheden

Op de vraag van Martine hoe die broken parts er voor hem uitzien, zegt hij: 'Bij mij zijn het altijd de vragen; ben ik wel goed genoeg, doe ik het wel goed genoeg. En aan de andere kant zijn het ook mijn lichamelijke issues. Ik ben geboren met te weinig zuurstof. Mijn motoriek is aangetast omdat ik epileptische aanvallen kreeg. Daardoor kan ik heel slecht mijn rechterhand bewegen. Gitaar en piano spelen ging daarom altijd lastig en belemmerde mij in mijn dromen najagen. Nu denk ik: wat als mijn rechterhand wel goed was geweest? Dan was ik misschien niet gaan zingen.' 

'Soms vind ik het moeilijk dat mijn verleden nog altijd onzekerheden met zich meebrengt. Die stemmen in mijn achterhoofd. Maar door die onzekerheden ben je dan een ‘blanket’ over jezelf heen aan het leggen. Het is zo zacht en zo comfortabel om je te verstoppen en jezelf niet te laten zien. Met dit album heb ik dat geprobeerd los te laten.' 

Luister hier het hele gesprek dat Martine met Duncan had terug.