Ds. Arie van der Veer over zijn laatste 24 uur:

Het begon in 2001, met een openhartoperatie. Er traden complicaties op, waardoor hij twee dagen later ontwaakte dan gepland. In 2008 volgde de diagnose prostaatkanker, en in april 2018 werd hij getroffen door een herseninfarct. Momenteel ondergaat Van der Veer een behandeling tegen uitgezaaide prostaatkanker.
“Vorige week nog vroeg ik aan de specialist: ‘Wat moet ik zeggen als mensen vragen hoe het gaat?’ Want als ik zeg ‘goed’, dan is dat niet waar, en als ik zeg ‘slecht’, klopt het ook niet helemaal. Dus ik zei meestal: ‘Er is veel goed.’ Maar de arts zei: ‘Je moet zeggen dat je onder behandeling bent.’”

Leven onder een donkere wolk

Die behandeling bestaat momenteel uit het toedienen van hormonen. En dat valt hem zwaar. “Krengen zijn het, die hormonen. Ze doen eigenlijk een aanval op heel je lichaam: je denken, je doen, je maag, longen, alles. Als je het woord kanker laat vallen, vragen mensen vaak hoelang je nog hebt. Ik weet niet hoelang ik nog heb te leven. Eén ding weet ik wel: kankervrij word ik niet meer. Wat dat betreft leef ik onder een donkere wolk. Het kan elk moment gaan regenen. We zijn bezig die kanker definitief de kop in te drukken, maar hij kan ook zo weer de kop opsteken. Maar, zeg ik erbij, ik heb mijn regenjas aan.”

‘Neem vandaag vrij’

Hij glimlacht om de vraag wat hij de laatste 24 uur van zijn leven zou doen. “Ik denk niet dat je je daar bewust van bent. Wie hoort er nu van de dokter dat hij of zij nog 24 uur te leven heeft? Meestal is dat een langer proces. Maar áls ik inderdaad zou weten dat ik nog slechts 24 uur heb, hoop ik dat mijn kinderen me omringen. Ik zou de telefoon pakken en zeggen: ‘Neem vandaag vrij.’ Vervolgens zou ik samen gaan zingen. Dat klinkt vroom, hè? Het liefst zou ik zelfs een heleboel mensen laten komen en gaan zingen.”

Afnemende krachten

Als het gaat om de voorbereiding op je laatste 24 uur, vindt Van der Veer vooral de vraag belangrijk of hij God kent. “Vroeger thuis zeiden we: het belangrijkste is of je wedergeboren bent, of je een kind van God bent. Terwijl ik me voorbereid op het sterven, hoop ik dat ik heel oud mag worden. Dat voelt niet tegenstrijdig, nee. Weten dat je moet sterven, is immers onderdeel van je leven. Die wetenschap maakt mij niet ongelukkig. Het enige is dat het nu gepaard gaat met een natuurlijk proces van afnemende krachten. Door de kanker in mijn lichaam ben ik als het ware een bedreigd bolwerk, waar de vijand elk moment kan binnenvallen. Dat beangstigt me niet, al zie ik bij mezelf en om me heen dat het een zware weg kan zijn. Het idee dat ik misschien ooit naar een verpleegtehuis moet… Oud worden vind ik niet per se leuk; het is vooral loslaten.”

Hemel

“Of ik naar de hemel verlang? Als ik weer iets blijk te mankeren, denk ik niet: weer een stap dichter bij de hemel. Dat is soms een strijdpunt voor me, ja. Ik doe God immers oneer aan als ik zeg dat ik niet naar de hemel verlang.”
Hij neuriet: ‘Ik verlang naar Jezus’. Met vochtige ogen: “Ja, dat dan weer wel.”

Beeld: Ruben Timman