Ds. Arie van der Veer: 'Ik wil niet gereanimeerd worden'
8 december 2020 · 13:59
Update: gisteren · 07:36
Opnieuw werd me in het ziekenhuis de vraag gesteld. 'Wilt u gereanimeerd worden?' Ik heb deze keer 'nee' gezegd. Mijn antwoord kwam niet zomaar uit de lucht vallen.
De vorige keer stelde dokter mij die vraag toen ik nog nauwelijks kon praten. We – mijn vrouw en ik – hebben er nu de laatste maanden verschillende keren over gesproken. Mijn heroverweging heeft alles te maken met onze leeftijd en gezondheid.
In het ziekenhuis hebben ze van mij een heel dik dossier. Een dossier dat vertelt het een groot wonder is dat ik nog leef. Vorige week kwam er weer een bij. In Prediker 12 staat een beschrijving van het oud worden in dichterlijke taal. Steeds meer herken ik me daarin. Ouder worden is leven in de herfst. Onze levensbomen worden kaal.
En toch geniet ik. Ik wil nog zo graag. Ondanks beperkingen die niet minder worden. In deze coronatijd wordt steeds gepleit voor nut en het stellen van een doel. Het maken van een stip op de horizon. Wat is mijn stip op de horizon? Prediker zegt: ‘Een mens gaat naar zijn eeuwig huis’.
Ik ben dus op weg. Ben bezig aan de laatste etappe. Een etappe met een aantal bergen van de eerste categorie. We werden nu beiden geforceerd om een stap terug te doen. Hoe vervelend dat ook is, het geeft wel ruimte om weer eens stil te staan bij ons ‘waarom?‘
Wat is mijn belang om heel oud te worden? ‘Niet tegen elke prijs’, zei mijn vrouw. Zij was de eerste die liet invullen: 'niet reanimeren’. Ik heb haar nu gevolgd. Het allerliefste zouden we samen tegelijk ‘Thuiskomen’.