Teleurstelling voor ds. Arie van der Veer: 'De chemokuren hebben niets gedaan'

"De Psalm zegt: 'van kracht tot kracht gaan zij steeds voort'. Maar in de tijd daartussen in kan het in ons leven toch moeilijk zijn moeilijk. Mijn leven is weliswaar een reis naar het beloofde land is, maar wel door de woestijn. Tot op het laatste toe. Je moet telkens een stuk woestijn door.

Daar werd ik onlangs weer bij bepaald. Een tussentijds onderzoek in het ziekenhuis wees uit dat de chemokuren niets hebben uitgewerkt. Alle moeite van de afgelopen maanden waren voor niets. We zijn dan ook per direct met deze chemokuur gestopt.

De vraag is: hoe verder? Er blijven nog wat behandelmogelijkheden over. De arts zegt dat ik het aankan. De vraag die ik mezelf stel is: Welke route kies ik nu? Doorgaan of helemaal stoppen? Die vraag stel ik met name aan God. Mede met het oog op de situatie thuis heb ik gekozen om door te gaan. Ik wil nog een poosje mantelzorger voor Ees kunnen zijn. Tot nu toe kreeg ik van God, ondanks de kuren, kracht voor deze taak. Ik wil dat graag nog een poosje kunnen blijven doen.

Het bericht van de oncoloog was een tegenvaller. Aan de andere kant ook weer niet. Ees en ik beseffen heel goed dat we in het laatste traject zitten van onze reis door de woestijn. Dat het laatste stuk van ons leven extra zwaar kan zijn, wisten we. Maar weten en het zelf meemaken is niet hetzelfde. De vier kuren met chemo hebben niets gedaan. Tenminste niet aan de kanker. Er waren genoeg bijwerkingen, maar de groei van de tumoren was niet gestopt.

Toch geeft de oncoloog het niet op. Binnenkort ga ik weer een dagje naar het ziekenhuis. Ze gaan weer een aantal biopten nemen om te kijken of de kanker niet gemuteerd is.

Ik dank jullie voor je meeleven en je gebeden. Het opschrijven van deze gebeurtenissen is voor mij een uitlaatklep. Door haar ziekte begrijpt Ees niet wat er aan de hand is. Kanker hebben en ziek zijn is niet altijd aan de buitenkant te zien. Ik heb in mijn leven meerdere keren gepreekt over de tekst van Petrus: 'Werp al uw bekommernis op Hem’. Dat doe ik ook dagelijks. Maar daarmee – is mijn ervaring – ben ik er niet.  Waren de zorgen maar een soort pakketje dat je bij God mag bezorgen en achterlaten. Nee, ik draagt ze ook na mijn gebed weer met me mee.

Nu vraag ik God wel of Hij mij wil leren de zorgen te relativeren. Soms zing ik, en roep ik God om hulp. Hij zal er zijn met Zijn wijsheid en met Zijn kracht. Misschien dat ik tegen mijzelf meer moet zeggen: de Heer zal voorzien. En vandaag genieten van de dag die Hij mij nu geeft. En met elke morgen keert Zijn goedheid weer.

Trouwens: naast nadelen had de chemo wel voor mij een voordeel: Ik hoef me al maanden niet meer te scheren."