Drie klassieke films voor Pasen

Ben-Hur (1958)

De rijke Joodse handelaar Judah Ben-Hur weigert de namen van een aantal Joodse samenzweerders door te geven aan Messala, Judah’s jeugdvriend die de kant van de Romeinse overheid heeft gekozen en daar een belangrijke functie bekleedt. Ben-Hurs moeder en zus worden hierom gevangengenomen en Ben-Hur staat een leven als galeislaaf te wachten. Als hij hardhandig wordt weggevoerd, reikt een Man de dorstige Judah water aan. Ben-Hur weet niet dat hij de Man later opnieuw zal ontmoeten wanneer die de gang naar Golgota moet maken om daar met twee andere veroordeelden gekruisigd te worden.

De film is gebaseerd op de roman Ben-Hur: A Tale of the Christ van Lew Wallace over een Jood die na zijn slavernijperiode zich ontwikkeld tot een succesvol wagenrenner en op zoek gaat naar gerechtigheid. Deze filmklassieker won maar liefst elf Academy Awards – een record dat de film deelt met Titanic en The Lord of the Rings: The Return of the King. Voor degenen die liever een modernere variant van de film willen zien, is er nog de keuze voor de – minder succesvolle – remake uit 2016. Deze is met ruim twee uur ook aanzienlijk korter dan het origineel, dat 3,5 uur duurt.

The Prince of Egypt (1998)

In de stille week van dit jaar vieren Joden Pascha. Daarbij herdenken zij de uittocht uit Egypte. Een film die daarop aansluit én geschikt is voor het hele gezin, is The Prince of Egypt. Deze animatiefilm gaat terug naar de tijd dat het Joodse volk in slavernij voor de Egyptenaren moest werken. De geschiedenis wordt verteld vanuit het leven van Mozes, die opgroeit in het paleis van de farao met zijn stiefbroertje Ramses. Wanneer hij een Joodse man probeert te helpen die tijdens zijn slavenwerk straf krijgt, doodt hij per ongeluk een Egyptenaar. Mozes vlucht en bouwt een nieuw leven op als schaapherder. Dan krijgt hij van de God van de Joden de opdracht om Zijn volk uit de slavernij te leiden. Tijdens die missie komt Mozes oog in oog te staan met zijn broertje Ramses, die inmiddels farao van Egypte is.

Hoewel de film geen accurate vertelling is van het bekende verhaal, vormt de film een sfeervolle weergave van het leven van Mozes, die de kijker meeneemt naar een indrukwekkend stukje Bijbelgeschiedenis.

The Passion of the Christ (2004)

Hollywoodster Mel Gibson maakte een aangrijpende weergave van de laatste twaalf uur van Jezus’ leven. The Passion of the Christ oogstte veel lof, mede vanwege zijn culturele accuraatheid – zo spreken de acteurs Aramees, Latijn en Hebreeuws – hoewel Gibson ook een aantal keer gebruikmaakt van artistieke vrijheid in zijn vertelling van het paasverhaal. De Amerikaanse evangelist Billy Graham zag de film vooral als een krachtig middel om het evangelie te verspreiden. Toch vonden veel kijkers de film te bloederig: de film richt zich volgens hen te weinig op het geestelijke leed van Jezus en te veel op het lichamelijke leed. Daarbij werd het ‘spelen’ van Jezus – een rol die Jim Caviezel op zich nam – als ongepast gezien binnen behoudende kringen. Gibson, zelf een toegewijd katholiek, wilde naar eigen zeggen een film maken over geloof, hoop, liefde en vergeving. “Jezus stierf voor de hele mensheid en leed voor ons allemaal. Het is tijd om die boodschap weer kleur te geven in deze gek geworden wereld.”

Tekst: Lukas ten Napel