Drie gelovigen vertellen over hun Mariabeeld

'Ik zie Maria als de moeder van iedereen’

“Als ik een kerk tegenkom, loop ik altijd even naar binnen. Ik brand een kaarsje – bijvoorbeeld voor mijn overleden moeder die ook Maria heet – en sta even stil bij een Mariabeeld. Maria biedt mij warmte, steun en vertrouwen. Dit ervaar ik al van kinds af aan, ook al ben ik niet gelovig opgevoed. Ik zie haar als de moeder van iedereen.

Misschien ervaar ik die verbinding met haar extra sterk omdat ik ook moeder mag zijn voor veel kinderen. Ik heb namelijk vanuit mijn stichting ‘Griet’s Oogappeltjes’ een huis opgezet in Oeganda voor de meest kwetsbare kinderen. Zij komen uit verschillende streken en geloven daardoor op hun eigen manier, maar in de kerk is iedereen één. Dat gevoel koester ik: we hebben allemaal een ander beeld van God, maar ieder mens bestaat met een reden. Die boodschap geef ik ook mijn eigen kinderen mee.

Mijn jongste zoon woont nog thuis, en als zijn vrienden over de vloer komen, zijn die nieuwsgierig naar alle Mariabeeldjes in huis en naar mijn geloof. Dat vind ik leuk, want dan kan ik laten merken: je bent welkom hier, ongeacht wie je bent of wat je gelooft. Om die reden verkoop ik ook Mariabeeldjes in mijn winkel ‘Gewoon Griet’ in Deventer. De opbrengst ervan gaat naar mijn projecten in het buitenland. Ik hoop hiermee iets te betekenen voor anderen, net als Maria.”‘Ik wilde er geen duizenden euro’s aan uitgeven’

‘Ik wilde er geen duizenden euro’s aan uitgeven’

“Als ik aan mijn bureau zit en ik kijk naar rechts, zie ik haar. Maria. Of tenminste, een icoon van Maria. Het is een Platytera-icoon: een afbeelding van een biddende Maria, waarin het kind Christus zichtbaar is. Zo zie ik Maria: als een voorbeeld van geloof en gebed. Daar schreef ik een boek over, Maria. Icoon van genade. Ik wilde erg graag zo’n icoon, maar ik wilde er als rechtgeaard calvinist geen duizenden euro’s aan uitgeven. Uiteindelijk vond ik er een in de prachtige kerk van Santa Maria in Travestere, een volkswijk in Rome. Een heel sobere, dat past wel bij mij.

Hij staat dus naast mijn beeldscherm. Daarop verschijnt de dagelijkse stapel werk, het gedoe en de ellende die deze wereld nu eenmaal biedt. Soms vraag ik me af hoe het verder moet met de kerk en met het geloof en met de theologie. Dan kijk ik naar rechts en denk ik: tja, Maria was als jonge vrouw in een Joods volk volkomen machteloos, maar zei vol enthousiasme ‘ja’, toen de engel kwam met het bizarre nieuws van Jezus’ komst. Zie eens wat God met dat geloof gedaan heeft. Daar trek ik me dan een beetje aan op.”

‘Er blijft toch nog iets katholieks in Austerlitz’

“Het Mariabeeld uit onze rooms-katholieke kerk heeft onderdak gevonden bij de protestanten in Austerlitz. Tenminste, het kleine beeld, geschonken door onze voormalige pater Andreoli. We hadden er twee. De grote staat in de parochiekerk in Zeist. In 2015 is de kerk hier namelijk aan de eredienst onttrokken. De toenmalige protestantse dominee had wel iets met Maria, dus zij vroeg: kunnen we geen Mariabeeld van jullie overnemen? Dan blijft er toch nog wat katholieks over in Austerlitz. Dat vond ik een mooi gebaar bij het afscheid van onze katholieke gemeenschap.

Voor mij is dat wel bijzonder, ja. Ik ben zo’n vijfentwintig jaar voorzitter van onze parochie geweest, tot we in Austerlitz zelf besloten de kerk te sluiten. Maar een paar keer per jaar kom ik in de protestantse kerk, bijvoorbeeld als we een oecumenische viering hebben. Dan zie ik het beeld weer hangen. Ik vind het prachtig, en het is heel mooi en bijzonder dat het nog in Austerlitz is.”