‘Door ons overleden zoontje Cas weet ik nu zeker dat ik een goede moeder ga zijn’

Angela en haar vriend Damian staan op het punt om te starten met een vruchtbaarheidsbehandeling, als Angela spontaan zwanger blijkt te zijn. “We waren ontzettend blij en de zwangerschap verliep zonder zorgen. Ik voelde me goed. Voor de zekerheid wachtten we tot de twintig weken-echo voor we te weten zouden komen of we een jongen of meisje kregen. Na twintig weken hielden we de gender reveal. ‘Want,’ zei Damian, dan kon er niks meer misgaan.’”

Mijn ouders wonen op een boerderij. Op die mooie plek hadden we onze vrienden en familie uitgenodigd. Voor de gender reveal had iemand gekleurde rook in de uitlaten van de tractor gedaan. En de rook was… blauw! We kregen een zoon. Een droom die uitkwam. Ik zag onze kleine jongen al helemaal voor me, rijdend op zijn eigen tractor.”

Geboren na vijfentwintig weken

Vijf weken later krijgt Angela buikpijn als ze aan het werk is als orthodontie-assistente. Het zal wel bandenpijn zijn, denkt ze. “Ik ben best hard voor mezelf, dus ik werkte gewoon door. Toen ons werk rond half vijf uitliep, zei ik wel: ‘Ik heb buikpijn, ik ga naar huis. Tot morgen.’”

Thuis eet Angela wat en gaat dan op bed liggen. “Het lukte om wat te slapen, al werd ik bij elke pijnscheut wakker. Rond 6 uur ‘s ochtends werd de pijn erger. Ik belde de verloskundige. Zij vroeg: ‘Komt en gaat de pijn weer?’ Ik zei van niet. Maar ik vond het lastig aan te geven wat ik voelde. Ik voelde pijn. Ze vond mijn symptomen lijken op de klachten van een blaasontsteking. Ze adviseerde mij om me daarop te laten testen. De pijn werd alleen steeds erger. Ik belde mijn moeder, die naar me toe kwam en direct zag hoe laat het was. De verloskundige werd opnieuw gebeld en ze kwam met spoed. Ondertussen was er ook een ambulance naar ons onderweg. Mijn vliezen braken op bed en ik bleek al zes centimeter ontsluiting te hebben. Ik moest mee in de ambulance, door de spits, naar het ziekenhuis. Diep vanbinnen wist ik: dat ga ik niet halen.

Bevallen op de vluchtstrook

Ik zat al op zes centimeter ontsluiting en mijn baby’tje was nog maar klein. Ik had het gevoel dat ik op het einde van de bevalling zat. We zijn toch gaan rijden. De hartslag van onze zoon was lastig te vinden. We hielden er rekening mee dat hij niet meer zou leven. Onze zoon werd in de ambulance op de vluchtstrook geboren. Ik hoorde geen huiltje, maar ik zag hem wel gelijk bewegen. En hij ademde! Hij leefde. Wel moest hij handmatig met een ballon beademd worden.

Inmiddels was er ook een traumahelikopter geland. Onze zoon werd in een andere ambulance gelegd en het personeel van de traumahelikopter reed mee in de ambulance. We konden niet in dezelfde ambulance omdat de zorgverleners alle ruimte nodig hadden om goede zorg te verlenen aan ons kind.”

In het ziekenhuis worden Angela en haar zoon opgevangen door een team van verpleegkundigen en artsen. Angela’s vriend Damian is daar ook. Hun zoon krijgt de naam Cas. “Mijn broer heet Coen met een C en mijn moeder heet Carin. Haar voorletter zijn C.A.S. We vonden die naam heel mooi en toepasselijk.”

Buidelen met Cas

Cas wordt in een couveuse aan allerlei apparatuur gekoppeld en hij wordt beademd. Een paar uur na aankomst in het ziekenhuis mag Angela hem in de couveuse met haar handen aanraken. ‘s Avonds mag ze Cas eindelijk vasthouden. “De beademing ging heel goed en hij was rustig. Ik ging in een buidelstoel zitten. De verpleegkundigen tilden hem uit de couveuse en legden hem bij mij. Buidelen noemen ze dat.

Heel trots was ik. Ook al was hij nog zo klein, Cas was perfect. Ik dacht niet: als je maar niet doodgaat. Ik dacht: als je het maar overleeft. We gingen ervoor. Ik denk dat je er zo in moet staan om die onzekere tijd door te komen.”

Er worden echo’s gemaakt van Cas’ hoofdje. Daar zijn wat bloedingen op te zien. De vierde dag na zijn geboorte verslechtert zijn situatie. De artsen besluiten een MRI te maken. Angela: “Mijn voorgevoel zei dat het niet goed zou zijn. Toen de artsen vertelden dat de bloedingen in zijn hele hoofd toenamen en dat ze hem niet verder konden helpen, stond mijn wereld stil. Gek genoeg voelde ik ook een klein beetje opluchting. Eindelijk kregen we zekerheid. Maar het was natuurlijk niet de zekerheid die ik wilde hebben. Het liefst nam ik hem levend mee naar huis. We waren heel verdrietig.

We merkten dat Cas wat pijn kreeg. Hij greep naar zijn hoofdje dat vol raakte. Door de bloedingen groeide zijn hoofdje. We wilden hem niet langer laten lijden. De volgende dag zouden we de behandeling stoppen.’’

Die avond komen de ouders van Angela en Damian om afscheid te nemen. Ook de broers, zus en goede vrienden komen kijken.

Afscheidnemen

De volgende dag houden Angela en Damian hun zoon vast. Het beademingsbuisje wordt verwijderd. Hij heeft van tevoren wat morfine gekregen tegen de pijn en om rustig te blijven. “Cas lag op mijn buik en Damian zat naast me. Hij hield Cas’ kleine handjes vast. Een uur later stierf Cas in mijn armen.”

Angela’s stem zit vol verdriet als ze verder vertelt. “Ik fluisterde hem toe dat het goed was zo. Dat hij mocht gaan. We susten hem rustig in slaap. De arts luisterde naar zijn hartje en zei: ‘Gecondoleerd’.” De verpleegkundigen en artsen van het ziekenhuis hebben heel goed voor ons gezorgd. We zijn hen heel dankbaar.”

Angela en Damian doen hun kindje in bad en kleden hem aan. Ze laten een 3D-scan van Cas maken door het bedrijf Bellysisters en er worden foto’s van hem gemaakt. Daarna leggen ze hem in zijn mandje en nemen Cas mee naar huis.

“In ons huis hebben we een hoekje ingericht met al zijn spullen. Een fotoboek waar we vaak in kijken. In zijn herinneringenkist zit een speentje en een dekentje dat naar hem ruikt. Elke dag steken we een kaarsje voor hem aan. ‘s Ochtends loop ik naar het bronzen beeld dat er van hem gemaakt is, en dan geef ik hem een aai over zijn bolletje.

EO-televisieprogramma ‘Handen aan de couveuse’

Van het EO-televisieprogramma Handen aan de couveuse had ik het eerste seizoen gezien. Toen wij in het ziekenhuis verbleven met Cas werden wij gevraagd om ook aan het programma mee te werken. We zijn heel blij dat we daar toen voor hebben gekozen. Zo hebben we altijd een blijvende herinnering. Ook vinden we het fijn om op deze manier andere ouders te kunnen helpen die hetzelfde hebben meegemaakt. Dat we hen erkenning bieden. In het eerste seizoen van Handen aan de couveuse hebben alle kindjes het overleefd. Dit seizoen is dat niet zo. Zo loopt het leven soms ook. Dit is het eerlijke beeld. De cameraploeg is heel lief geweest voor ons en leefde ontzettend met ons mee.

Het klinkt gek misschien, maar ik kijk ernaar uit om de beelden terug te zien. Om even terug de tijd in te kunnen gaan. Want dat zou ik het liefst soms even willen.

Hoop en heel veel liefde

Voor de toekomst hebben we maar één wens: om een broertje of zusje voor Cas te mogen krijgen. Die hoop slaat ons door deze moeilijke tijd heen. Cas liet ons ervaren hoe het voelt om een gezin te zijn. We hebben ons echt ouders gevoeld, die dagen dat we met hem samen waren. We hebben zoveel liefde gevoeld. Dat troost ons. Door Cas weet ik nu zeker dat ik een goede moeder ga zijn voor de kinderen die hopelijk nog gaan komen. Ik weet dat ik hen heel veel liefde kan geven. Dat we een warm gezin zullen zijn.”

• Na het verlies van zoontje Cas deelt Angela prachtig nieuws

  Na het verlies van zoontje Cas deelt Angela prachtig nieuws

In de eerste drie afleveringen van het EO-programma Handen aan de couveuse kun je Angela, Damian en Cas zien. Bekijk de afleveringen hieronder.

Ervaar je mentale problemen, loop je vast, maak je je zorgen om iemand of heb je problemen met anderen? MIND Korrelatie denkt met je mee.