'Door de pak­jes­in­du­strie zijn we het koken verleerd'

Haar vele kookboeken en online recepten doen misschien anders vermoeden, maar Williene Klinck biecht vrijwel meteen op dat ze het koken en bakken niet van huis uit heeft meegekregen. Haar moeder was “best makkelijk” in de keuken. Dat is bij de succesvolle kookboekenschrijfster wel anders. “Maar dat mijn recepten zo populair zouden worden, had ik nooit verwacht.”

‘Belachelijk overdreven’

In 2010 besluit Williene een blog te starten. Haar baby heeft last van een koemelkallergie, en omdat ze als kersverse moeder borstvoeding geeft, probeert ze dit zo veel mogelijk in haar eigen voeding te vermijden. “Waar ik voorheen lekker makkelijk een pakje in de pan gooide om een saus te maken, was dat nu uitgesloten. In al die zakjes zit namelijk lactose of lactose-eiwit, dus ik kon het beter zelf gaan maken.”

Ze verdiept zich in gezonde gerechten, zonder schadelijke toevoegingen, zoals E-nummers. Waar Williene het eerst “belachelijk overdreven” vindt, merken haar man en zijzelf tot hun verbazing dat niet alleen de allergie van hun zoontje verdwijnt, maar dat ze zich ook stukken energieker voelen. Ze besluit alle recepten te verzamelen, online. “In een la zou ik ze toch kwijtraken”, zegt ze lachend.

Het duurt een halfjaar voordat Williene doorkrijgt dat ook andere mensen dankbaar van haar recepten gebruikmaken. “Op school spraken mensen me aan om me te vertellen dat ze een van mijn recepten zo lekker vonden. Ik was stomverbaasd.”

‘Eten doe je toch’

“Het klopt dat ik hier heel naïef mee ben begonnen”, vervolgt Williene haar verhaal. “Maar op een gegeven moment dacht ik: als ik mensen hiermee kan helpen, dan doe ik dat graag. Ik ging steeds actiever bloggen en even later vroegen mensen me om een boek te maken. Mijn eigen bedrijf groeide plotseling hard.”

Was je daar blij mee?

“Ik heb er heel bewust voor gekozen om thuis bij mijn kinderen te zijn, en in dit vak kun je het zo gek maken als je zelf wilt. Duizenden mensen volgden mijn workshops, de wachtlijst duurde soms maanden. Toen ik merkte dat dat niet te combineren was met een gezin, ben ik daarmee gestopt. Nu bedenk ik vooral weer nieuwe recepten, en schrijf ik boeken die ik op mijn eigen website verkoop. Het werk zoals ik het nu doe, kan ik perfect combineren met een gezin. Ik doe alles vanuit huis en kan mijn kinderen zien opgroeien. En eten doe je toch, die recepten verzin ik ergens tussendoor.”

Waar haal je inspiratie vandaan?

“Vooral van de achterkanten van al die pakjes en zakjes. Die maak ik na, maar dan zonder zout en E-nummers. Soms eet ik ook iets in een restaurant waarvan ik denk: dit kan ik zonder suiker namaken. Ik hoef maar een plaatje te zien of ik heb een nieuw recept bedacht.”

Handje chips

Voor haar is het inmiddels een eitje, maar vaak krijgt Williene te horen dat mensen denken dat koken zonder pakjes duurder, moeilijker en vooral minder lekker is. “Dat zijn fabels”, is Willienes steevaste antwoord. “Je moet even investeren in je kruidenlade, maar met al die kruidenpotjes doe je vervolgens veel langer. En je proeft veel meer pure smaken. Dat is wel even wennen en kost wat doorzettingsvermogen,” geeft Williene toe, “en daarom zeg ik ook altijd: neem je tijd. Ga op een vrije dag bijvoorbeeld eens de keuken in om je een paar recepten eigen te maken, dan heb je dat kookboek niet meer nodig. Door de pakjesindustrie zijn we het verleerd om zelf te koken. Durf en proef, het is echt niet zo moeilijk als je denkt.”

Een uitgelezen moment om daarmee te beginnen? De herfst. “Ik vind dat een heerlijke periode. Peren die van de bomen vallen, wakkeren in mij direct dat herfstgevoel aan. Stoofgerechten, ovenschotels, speculaas: dat hoort er voor mij allemaal echt bij.”

Kom je zelf af en toe in de verleiding iets ongezonds te eten?

“Ik eet zeker ook weleens een handje chips mee met mijn kinderen. En mijn guilty pleasure is chocolade, dat eet ik zeker elk weekend wel. Daar geniet ik dan bewust van. En voor de kinderen ben ik een stuk makkelijker. Ik wil niet te veel nadruk leggen op voeding en ze zelf laten kiezen wat ze eten. Natuurlijk geef ik ze wel mee dat je van suiker buikpijn kunt krijgen, maar wij kopen ook pepernoten als ze weer in de schappen liggen.”