Dineke maakte een wonder mee: 'Ik kan na 14 jaar weer lopen'

Dineke groeit op zonder grote gezondheidsproblemen. Dat verandert wanneer ze op 29-jarige leeftijd zwanger raakt. “Al in de derde maand kreeg ik problemen. Toen ik vijf maanden zwanger was, kon ik niet meer lopen. En toen ik zeven maanden zwanger was, lukte zitten ook niet meer.” De huisarts en fysiotherapeut wijden Dineke’s klachten aan haar zwangerschap en verwachten dat het na de bevalling snel beter zal gaan.

‘Veel erger dan we dachten’

Inmiddels weet Dineke beter. Ook na haar bevalling houdt ze last van hevige pijn. Die pijn wordt zó erg, dat ze in het ziekenhuis terechtkomt. Dineke: “Daar constateerden ze: ‘Het is veel erger dan we dachten. Het is zo beschadigd en er zitten zoveel ontstekingen: je moet ervan uitgaan dat je niet meer beter wordt’.”

Jarenlang heeft Dineke intense pijn. “De pijn was er niet met medicatie onder te houden. De medicatie hield het leefbaar. Ik kon niet lopen, en zitten was ook buitengewoon pijnlijk. Ik lag het grootste gedeelte van de dag op bed.”

Nutteloos en waardeloos

De dagen op bed, de pijn en de uitzichtloosheid zorgen bij Dineke voor een gitzwart gevoel: “Ik voelde mij nutteloos en waardeloos. ‘Wat heeft je leven nou voor betekenis?’, dacht ik. Je hebt geen hoop, maar het leven vraagt wel dat je doorleeft…”

Dineke besluit op zoek te gaan naar de zin van het leven. “Ik ben allerlei christelijke boeken gaan lezen, zoals van de rooms-katholieke priester Henri Nouwen. Hij schreef: ‘Het gaat niet om wat je doet, wat je hebt of wat andere mensen van je zeggen. Het gaat erom dat je Gods geliefde kind bent.’”

De woorden van Nouwen zetten Dineke aan het denken. In haar verlangen naar antwoorden, bezoekt ze zo’n 5 á 6 keer per jaar een klooster. “Dat was fantastisch. Éven een andere omgeving.”

Geen pijn meer

Precies veertien jaar nadat Dineke ziek wordt, bezoekt ze een retraite in België. “Op zondagochtend hadden we een kerkdienst in een kleine kapel. Mijn lijf was buitengewoon pijnlijk, maar ik probeerde mij te concentreren. In een gebed zei de voorganger: ‘God, U hoeft één woord te spreken en mijn lichaam is genezen. Spreek Heer.’

Op dat moment voelt Dineke zich van buiten aangeraakt. “Niemand zat aan mij, maar het was wel de beleving die ik had. Vervolgens voelde ik vanuit mijn tenen een kracht als een golf komen, die door mijn hele lijf ging. En op dat moment voelde ik geen pijn meer. Ik begon te huilen. Ik wist gewoon niet wat mij overkwam. Ik dacht: ‘Zou ik genezen zijn?’.”

‘Wat ga ik thuis zeggen?’

Een vriendin van Dineke is bij het bijzondere moment aanwezig: “We hebben gehuild, gelachen en moppen getapt. Ook vroeg ik mij af: ‘Wat ga ik thuis zeggen?.” Dineke besluit de eerstvolgende afspraak met haar fysiotherapeut af te wachten. Wanneer hij haar een paar dagen later onderzoekt, is hij positief verrast. Hij zei: ‘Joh, dat ziet er goed uit! Verbazingwekkend, maar ik zie geen ontstekingen, je staat recht en de beschadigingen kan ik ook niet ontdekken.’”

Vreugde en rouw

Dineke’s pijn en klachten zijn verdwenen. Maar met de genezing komt ook een diep besef van wat Dineke jarenlang heeft meegemaakt. “Het beter worden heeft twee kanten”, vertelt ze eerlijk. “De vreugde en de rouw. De vreugde is: ‘Wauw, ik kan dit weer!’. En de rouw is: ‘Ooh, ik ben veertien jaar ziek geweest. Veertien jaar!’.”

Dineke beseft hoeveel ze heeft gemist: “Toen ik langs een basisschool fietste, besefte ik: ‘Hier heb ik nooit gestaan’. Terwijl mijn dochter al van de lagere school was. In de blijdschap dat je weer allerlei dingen kunt, kom je de rouw tegen in alles wat je niet hebt gekund. De genezing heeft me veel gebracht, maar ook veel gekost. Wat het heeft opgeleverd, is dat ik weer vol in het leven sta. Ik geniet van elke dag intens. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet geniet.”