Die ongrijpbare regenboog is een mooi teken van trouw – ook al is-ie waarschijnlijk niet zo bedoeld
9 november 2020 · 08:30
Update: 15 november 2024 · 13:30
De regenboog is volgens de Bijbel een teken van Gods trouw, die er altijd is, overal, zonder twijfel. Maar eigenlijk is het best gek dat juist een ongrijpbare, sporadisch voorkomende regenboog daarvoor als symbool wordt gebruikt, bedacht Marjon.
Er is een teken
van trouw
ongrijpbaar hoog
zichtbaar maar
nooit helemaal
in haar volle omvang
waar te nemen
en altijd slechts voor even
tot ze in nevel
opgaat en niet langer
lijkt te zijn
Het was na de zondvloed, terwijl de aarde opdroogde. Uit het ‘niets’ verscheen een regenboog met daarbij een uitleg van God zelf. Heel kort samengevat: God belooft het nooit meer zo lang te laten regenen dat heel de aarde overspoeld wordt en elke keer dat je een regenboog ziet, is dat een bevestiging van die belofte. Best logisch, aangezien een regenboog alleen verschijnt als de lucht openbreekt, de zon zich laat zien en het dus niet langer onophoudelijk regent.
Gods trouw in de breedste zin
Tot zover niets aan te merken op dit teken van trouw. Maar door de eeuwen heen is het veralgemeniseerd. Niet langer is het een-op-een verbonden met de zondvloed en inmiddels wordt het aangehaald voor Gods trouw in de breedste zin van het woord. Op basis van de oorspronkelijke bedoeling misschien onterecht, maar hoe langer ik erover nadenk hoe meer ik denk dat het me wel iets te zeggen heeft als het over zoiets abstracts als Gods trouw gaat.
Want die trouw is abstract, voor mij tenminste. Iets waar ik nooit de vinger op kan leggen. Wat ik soms zie en ervaar, maar veel vaker niet. Waar je dan toch van ‘moet’ of ‘wil’ geloven dat het er is. Want trouw die er de ene keer wel en de andere keer níet is, is geen trouw.
Met regelmaat betrap ik mezelf erop dat ik verwacht of hoop dat het zich uit in concreet bewijs. In iets tastbaars dat het leven hier veraangenaamd. Noem het de pot goud aan het einde van de regenboog.
Geen pot met goud
Maar feit is dat die regenboog niet eindigt in de door mensen bedachte pot goud. En dat ik die boog soms zie, maar veel vaker niet. Hij verschijnt lang niet altijd als zon en regen elkaar ontmoeten ondanks dat de essentie van het fenomeen, water en licht, de basis van ons bestaan vormen en altijd aanwezig zijn. Bovendien verdwijnt de boog vaak net zo snel als hij komt. Door de één wordt hij bewonderd en aan de ander gaat hij op datzelfde moment totaal voorbij. Die met zijn ultraviolet en infrarood voor mij nooit helemaal waar te nemen is en al helemaal niet vast te pakken.
Extra dimensies
Ik vraag me af of God had voorzien dat dat heel specifieke teken dat Hij toen gaf door de mens het tot een algemeen teken van trouw zou worden gemaakt. Hoe dan ook, voor mij is het dat wel. Niet op de manier dat ik het kan bevatten, grijpen of verklaren. Dat is eerder minder dan meer geworden.
Desondanks heeft dit beeld van de regenboog ook een aantal dimensies aan mijn ‘begrip’ van Gods trouw toegevoegd. En met die gelaagdheid ontstaat er wellicht ook meer ruimte om dat in al zijn kleurschakeringen te ervaren zoals het komt of niet…