'Deze pel­grims­tocht een hoopvol beeld van wat je samen kunt bereiken (inclusief knulligheid, pijn, euforie en gedoetjes)'

Om 6:00 uur word ik wakker van een zacht getokkel. Johan is alle wekkers te vlug af geweest en zingt ons zachtjes de dag in. In de grote hal van camping Het Beloofde Land komt de een na de ander tot leven. De Duitse Wolfgang komt langs met een handdoek onder zijn arm. ‘Zu früh!’, moppert hij, en beent naar het toiletgebouw.

Voordat ik begon aan deze pelgrimage wist ik niet helemaal wat ik moest verwachten. Zou een ochtendhumeur een optie zijn? Hoe brengt een pelgrim zijn avond door? Zwijgend in gebed of op de dansvloer? Zingen we hymnes tijdens het lopen of ook weleens ‘een potje met vet’? En hoe gaat iedereen om met zo’n lange intensieve periode ver van huis?

Anderhalf uur later zijn alle spullen ingepakt en zitten we met alle pelgrims in de kerk in Voorthuizen, waar het ontbijt klaarstaat. ‘Het is zo fijn dat je in Nederland al voor het bidden aan je koffie mag beginnen’, grinnikt Heinz al slurpend. We maken onze lunch klaar en een enkeling doet nog wat rek- en strekoefeningen. We zijn er weer klaar voor.

Creatief met hoge nood

Zoals elke morgen begint de reis met een viering, waarin we afscheid nemen van onze gastheren en gastvrouwen en elkaar zegenen met een lied, een gebed. Het is soms even schakelen. Het ene moment luister je naar de zegen van Franciscus, het volgende moment krijg je instructies over creatief zijn met ‘hoge nood’ (mannen bosjes links, vrouwen bosjes rechts). Maar dat lijkt geen enkel probleem. Geest, ziel, lichaam, het grote en het kleine verhaal van het leven: het hoort bij elkaar.

Het is best interessant om heel gewichtig te filosoferen over allerlei diepe gedachten, maar als het niet raakt aan alle gebieden van ons leven, dan kan het nergens wortel schieten. We hebben haakjes nodig. Samenhang tussen wat we dagelijks voelen, zien en proeven en het grote verhaal. Jezus vertelde niet voor niks zoveel gelijkenissen. Dat wat in het kleine waar is, is dat vaak ook in het groot.

Hoopvol beeld

Zoals onze voeten extra zorg nodig hebben na de vele kilometers, zo heeft onze ziel extra zorg nodig na een zware tijd. Zoals een boom zijn bladeren laat vallen, zodat hij de lange winter kan overleven, zo mogen wij dat wat ons te veel is, laten vallen als er een zware tijd aankomt. Zoals een koe, nadat zij moeilijk verteerbaar gras heeft gegeten, gaat liggen om dat eens rustig te herkauwen, zo mogen wij dat wat moeilijk verteerbaar is ook nog eens een paar keer in alle rust goed overdenken.

We doen vaak maar al te graag alsof alles heel ingewikkeld is, maar eigenlijk moet je gewoon ergens beginnen. Samen. Zo is deze pelgrimstocht een hoopvol beeld van wat je samen kunt bereiken, als de neuzen dezelfde kant op staan. Inclusief chagrijn, knulligheid, pijn, euforie, gedoetjes, hoogte- en dieptepunten: we zetten gewoon steeds de ene voet voor de andere, dan komen we vanzelf bij ons einddoel. *

Loop de komende dagen nog mee of teken de petitie!

Je kunt de komende dagen nog meelopen met de pelgrims: kijk op de site om te zien welke tochten er beschikbaar zijn en geef je op!
En natuurlijk kun je je ook aansluiten bij de Klimaatmars op zondag 10 oktober. Ook daarover lees je meer op de site van Groene Kerken. En komt dat niet uit: je kunt ook een petitie tekenen.

*De pelgrims zijn op weg naar Glasgow waar van 1 tot 10 november de klimaattop wordt gehouden. De Nederlandse tocht leidt naar IJmuiden, waar de oversteek naar Groot-Brittannië wordt gemaakt.

Foto boven: Lydia en Gustaaf