'Denk aan Arie Boomsma, zeg ik tegen mezelf'

Elke ochtend. In een bad in zijn tuin, midden tussen de weilanden. Als het water niet koud genoeg is, vult hij het bad eerst met zakken ijsklontjes, zie ik op Insta, waar hij regelmatig filmpjes post van zijn ijsbaden. Als het vriest, maakt hij een wak in het water en stapt hij erin. Ik zie tot mijn verbijstering hoe hij zich kopje-onder laat zakken, en na enkele seconden met een grote glimlach weer bovenkomt. De adem komt in wolkjes uit zijn mond. “Heerlijk”, zegt hij. En hij blijft zitten en praat opgewekt in de camera over het belang van goede routines.

Wij zijn een weekje op Schiermonnikoog, mijn man en ik. Het is een paar graden boven nul en het stormt. “Ik denk dat ik maar eens de zee in ga”, zeg ik. “Voor een ijsbad.”
“Het stormt”, zegt Dick.
“Ik heb jouw zwembroek ook ingepakt.”
“Ik ga echt die zee niet in hoor. Ik ben niet helemaal van de pot gerukt.”

Er staat een windkracht zeven als ik het strand op ga, maar wie A gezegd heeft, moet ook B zeggen, dus ik trek mijn kleren uit, en ren in mijn badpak richting de zee. Het water is zo koud dat mijn voeten er pijn van doen, maar ik kan niet terug. Niet nu Dick mij met zijn telefoon staat te filmen. Dus ik ren door, de golven in, en geef mezelf dan het bevel om erin te duiken. 

Het is verschrikkelijk. Ik wil maar één ding: eruit. Rustig ademhalen, zeg ik tegen mezelf. Denk aan Arie Boomsma. Denk aan Wim Hoff. Ontspan. Je kunt dit. Iedereen kan het. Ik smijt mezelf met de moed der wanhoop nog een keer een golf in. En dan ren ik terug naar het strand, zo hard ik kan. Dick gooit me een handdoek toe, en ik droog mezelf af, probeer mijn kleren weer aan te krijgen, maar het is bijna onmogelijk. Mijn broek flappert als een vlag in de wind, en ik val bijna om.

“En?” zegt Dick. “Hoe was het?”
“Fantastisch”, zeg ik. “Morgen ga ik weer.”