De Wen­sam­bu­lan­ce bracht de 93-jarige Truus naar André Rieu: ‘Ze had haar mooiste operajurk uitgezocht’

Sinds vijf jaar werkt Marianne in het hospice van Culemborg. “Ik merkte dat palliatieve zorg mij ontzettend boeide, omdat je echt bij het hart van mensen komt. Rijk, arm, dik, dun, wat voor nationaliteit dan ook, iedereen komt voor de dood te staan. Hun laatste proces mogen meemaken en daarin iets kunnen betekenen is de mooiste zorg die er is.”

Hospice

Marianne ziet dat veel mensen een naar beeld hebben van een hospice. “Vaak denken ze dat het alleen maar triest is en om de dood draait, maar die angst is niet nodig. Het is een warm bad, waar de medewerkers tijd en liefde voor je hebben.” Overdag zijn er vrijwilligers aanwezig in het hospice waar Marianne werkt, en komt de thuiszorg drie keer per dag langs. ‘s Nachts werken er verpleegkundigen, waarvan zij er één is.

De mensen die in het hospice liggen worden gasten genoemd. “Het zijn geen patiënten meer, ze komen hier niet om beter te worden.” Voor zowel de gasten als hun familie is het hospice van grote waarde, vertelt Marianne. In plaats van thuis een rol als verzorger op zich te nemen kunnen partners bijvoorbeeld weer écht iemands man of vrouw zijn wanneer zij langskomen.

Leven toevoegen aan de dagen, in plaats van dagen aan het leven, daar gaat het Marianne om in haar werk. “We zijn veel met de kwaliteit van leven bezig, en we lachen ook samen. Sommige mensen willen naast de fysieke zorg vooral rust, bij andere mensen zit ik uren naast hun bed. Het is zorg op maat.”

Iedereen die Marianne verzorgt komt binnen korte tijd te overlijden, toch voelt haar werk niet als een belasting. “Het is een zegen om mijn gaven te mogen gebruiken voor dit werk.” Haar geloof in God is daarin ook een grote steun. “In de auto naar huis geef ik mijn werk aan God, daarna laat ik het los.”

Voorliefde voor klassieke muziek

Twee maanden geleden komt de 93-jarige Truus in het hospice terecht. Als voormalig operazangeres heeft ze een voorliefde voor klassieke muziek. ‘Een soort diva’, is Marianne’s omschrijving van haar. “Écht een operazangeres, die graag in de belangstelling stond. Ze was een actieve vrouw, die het moeilijk vond om in een hospice te komen en niets meer te kunnen. Gesprekken voeren en lekkere hapjes eten ging nog wel, daar genoot ze ook van.”

Met enige regelmaat zingt Marianne ‘s nachts Johannes de Heer-liederen met Truus, of zet ze video’s van André Rieu op. Zo ontstaat er een bijzondere band tussen de twee. “We hebben uren zitten kletsen, dat vond ze heel fijn. De gesprekken gingen over het geloof, haar leven, haar teleurstellingen en verdriet, eigenlijk overal over. Truus was bereid om te sterven, maar wilde ook nog zó graag leven.”

Met de wensambulance naar André Rieu

Marianne besluit Truus de avond van haar leven te bezorgen: met de Wensambulance naar een concert van André Rieu, samen met haar voormalig pianist. Dat blijkt ingewikkelder dan gedacht, de ambulance zou het Vrijthof niet op kunnen komen. “Ik zat er wel mee dat het niet lukte en dat ik hen moest teleurstellen.” Via het management van André Rieu komt Marianne in contact met de Wensambulance Limburg. Samen met hun Veluwse collega’s zorgen zij ervoor dat het feest tóch door kan gaan. “Truus was gigantisch blij toen ze hoorde dat het gelukt was.”

De dagen voor het concert staan volledig in het teken van de voorbereidingen. “Ze heeft haar mooiste operajurk en sieraden uitgezocht, haar haar laten knippen, haar nagels gelakt… Het was vanaf het begin een feest.”

Op televisie had Truus de concerten van Rieu al vaker gezien, maar dit is de eerste keer dat ze er zelf bij is. Ze geniet met volle teugen. “Alles werd uit de kast getrokken, Rieu maakt er een gigantisch feest van.” Naast haar ligt nog iemand op een brancard, die ook met de wensambulance is gekomen. Er wordt gezongen, gedanst en gelachen. “De lach die zij op haar gezicht had, daar doe ik het voor.”

Afscheid

Het concert kwam precies op tijd. Op het moment van dit interview wordt bij Truus palliatieve sedatie toegepast. “We hebben vannacht afscheid van elkaar genomen, want ze gaat hard achteruit. Allebei huilden we en bedankten we elkaar, ik haar voor haar vertrouwen, zij mij voor mijn inzet. Ik heb haar geknuffeld, gezegend, en haar lievelingslied ‘Ik zie een poort wijd openstaan’ geneuried. Ik zei: ‘dag lieve Truus, ik heb van je gehouden en ga je nooit vergeten’. Dat meen ik ook.”

Inmiddels is Truus op 23 augustus 2023 overleden in het hospice van Culemborg.