De operatie van Esther ging mis, nu heeft ze dagelijks pijn

In 2020 kreeg Esther een hernia en dat ging niet vanzelf over. “Ik werd eraan geopereerd. Vooraf werd gezegd dat er vijf procent kans was dat het mis zou gaan. Dat is zo’n klein percentage dat ik daar geen rekening mee hield. Maar toen ik wakker werd, voelde ik meteen dat het foute boel was. Ik kon bijna niets meer met mijn rechterbeen en huilde van de pijn”, vertelt Esther. “De zenuw in mijn been bleek erg beschadigd te zijn. Een zenuw kan op zich genezen, maar het was zo erg, dat ze ervan uit gingen dat het niet over zou gaan. Je noemt wat ik heb ook wel het Failed Back Surgery Syndrome (FBSS).”

Neurostimulator

Van de een op andere dag was Esther beperkt. “Ik kan mijn been bijna niet optillen en heb er dagelijks veel pijn aan. Zo erg, dat ik een neurostimulator kreeg. Dat is een kastje met een batterij dat stroom afgeeft, een soort pacemaker. Het verbreekt de verbinding van de zenuw met mijn hersenen, zodat ik de pijnsignalen minder doorkrijg. Daar ben ik heel blij mee, want ik heb hierdoor de helft minder pijn”, vertelt ze. “Toch heb ik nog continue pijn en dat kost me veel energie. Na dit interview is het voor de rest van de dag klaar. Ik plan meestal maar een ding op een dag, anders wordt het teveel. Ik rust ook veel tussendoor.”

Whatsapp

De beperking van Esther heeft ook impact op haar man Elco en hun drie kinderen. “Ik ben in veel dingen afhankelijk van anderen en kan er minder voor mijn gezin zijn. Ik kan niet meer autorijden of fietsen en kan dus niet zomaar op pad met de kinderen als mijn man werkt. De vakanties vind ik altijd heel moeilijk. Op Facebook en WhatsApp zie ik dan allerlei foto’s van ‘lekker naar het strand’ of ‘een heerlijk dagje bos’. Ik zit dan zelf altijd thuis met de kinderen. Elco is alleen in de kerst- en zomervakantie vrij. Als ik een dagje op stap wil heb ik hulp nodig, van bijvoorbeeld mijn moeder. Maar hulp vragen vind ik lastig. Overigens gaat het niet alleen over uitstapjes. Onze jongste moet volgende week naar de kinderarts. Normaal zou ik gewoon in de auto stappen en naar het ziekenhuis rijden. Nu moet ik vervoer regelen.”

Esther heeft sinds kort een scootmobiel. Daarvoor moest ze een drempel over. “De man in de winkel vroeg waarom ik niet eerder was gekomen. Ik vertelde dat ik een scootmobiel meer wat vond voor oude mensen en gehandicapten. Hij vroeg wat ik dan was”, vertelt Esther lachend. “’Slecht ter been’, zei ik toen. Ik vind het heel lastig om in dat ding te rijden. Ik schaam me er eigenlijk voor. Mensen zien weinig aan mij en ik merk dat veel mensen snel hun oordeel klaar hebben. Anderzijds ben ik meteen een stuk zelfstandiger. Ik kan nu zelf even naar de bibliotheek of naar een verjaardag.”

Schuldig

Doordat Esther nu beperkt is in haar energie en vaak pijn heeft, komt er veel meer neer op Elco en de kinderen. “De kinderen moeten bijvoorbeeld hun eigen kamer schoonhouden. Ze moeten ook rekening met mij houden. Als ik ’s middags even ga slapen, moeten zij rustig zijn. Ook kan ik niet altijd mee naar verjaardagen of naar de kerk. Dat vinden ze ook jammer”, legt Esther uit. “Als Elco uit z’n werk komt, moet hij vaak nog helpen koken en daarna brengt hij de jongste naar bed. Hij is dan blij als hij om half negen kan gaan zitten. Doordat hij thuis meer moet doen, kan hij ook wat minder tijd doorbrengen met de kinderen. Aan het begin voelde ik me over dit soort dingen erg schuldig. Maar het is niet anders. Gelukkig weet ik dat Elco het met alle liefde voor me doet. Als ik een baaldag heb, denk ik soms wel eens: ‘Ik ga wel weg, dan kunnen jullie lekker zelf doen waar je zin in hebt’. Maar dat is natuurlijk ook geen oplossing.”

Baaldag

Zo’n baaldag heeft Esther af en toe. “Soms heb ik geen zin om m’n bed uit te komen. Zeker niet als het regent of koud is. Kou verergert de pijn, waardoor ik veel binnenblijf. Dan komen de muren soms op me af en ben ik het flink zat. Dan kan ik wel eens een potje janken. Meestal is dat na een dag weer over. Echt depri voel ik me gelukkig nooit”, zegt ze. “Als ik me zo voel zet ik meestal Blessings van GrootNieuwsRadio aan. Daar komen prachtige liederen voorbij, zoals ‘Op die dag’, waarin ze zingen: ‘Eenmaal maakt U alles weer nieuw Jezus. Eenmaal heelt U iedere wond. Heel de oude wereld verdwijnt. De pijn voorbij.’ Zulke liederen doen me eraan denken hoe groot God is en dat Hij elke dag voor je zorgt. Dat bemoedigt me en dan is m’n baaldag soms al gauw weer voorbij.”

Lijflied

Esther denkt ook vaak aan Psalm 23. “Rond mijn operatie kwam die Psalm steeds in me naar boven. Het was alsof het echt tegen me gezegd werd. Dat de Heere mijn herder is en dat Hij me niet zal verlaten. Die Psalm werd mijn lijflied. Steeds als ik het moeilijk heb, pak ik die Psalm erbij. God zorgde voor me tijdens die zware operatie. Waarom zou Hij het vandaag niet doen terwijl er nu niets zwaars op de planning staat? Dat helpt me er doorheen.”

Genieten

Naast moeilijkheden en pijn brachten de laatste jaren ook nog iets anders met zich mee voor Esther. “Ik leerde zoveel meer waarderen en geniet van de kleine dingen, zoals een knopje aan een boom. Dat kan me zo intens gelukkig maken! Voorheen zag ik zoiets niet, omdat ik druk was met mijn huishouden. Ook vind ik het heerlijk om met het hele gezin thuis te zijn”, vertelt ze. “Soms komt mijn dochter uit school en zegt ze: ‘Weet je wat ik nou beleefd heb?’. Dan ga ik er even lekker voor zitten, want die mogelijkheid heb ik. Een ander gaat er misschien sneller aan voorbij omdat dit of dat nog moet gebeuren. Als ik haar dan hoor vertellen en zie dat ze geniet, geniet ik ook. Sowieso geniet ik erg van het moment waarop de kinderen uit school komen en we gezellig bij elkaar zitten.”

Over de toekomst denkt Esther niet teveel na. “Ik probeer bij de dag te leven. Beter dan dit wordt het in ieder geval niet meer. Wel geloof ik dat God altijd voor mij blijft zorgen, elke dag weer. Niet alleen voor mij, maar voor het hele gezin.”