De natuur kon deze jonge boswachter ooit gestolen worden

Jonathan is een jonge boswachter in een nóg jonger bos: het Bentwoud. Dit gevarieerde bos- en natuurgebied is nog maar twintig jaar oud, en ligt ingeklemd tussen Waddinxveen, Zoetermeer en Alphen aan den Rijn. “Welkom in de parel van de Randstad!” zegt hij als we elkaar ontmoeten. “Zullen we lekker een rondje lopen?”

De groene stinkwants

Overal wacht jonge, verrassende natuur op de bezoekers. Eeuwenlang regen zich hier rijke akkergronden aaneen, zo ver het oog reikte. Maar waar boeren ooit hun grond bewerkten, groeien nu bomen, planten en struiken (de eerste bomen gingen in 2000 de grond in). En het wemelt hier van de dieren, groot en klein. Van de barnsteekslak, het snuitwapenvliegje en de groene stinkwants tot hazen, vleermuizen en vossen.
Jonathan, die altijd een verrekijker meeneemt als hij in de natuur is, kan er in geuren en kleuren over vertellen. Wie met hem op stap gaat, zet vanzelf al z’n zintuigen open.

Zware ADD

“Mooi, hè?” We staan stil bij gele plantjes naast het pad. Ze steken fel af tegen het groene gras. “Dit is rolklaver.”
Hij kijkt opzij, naar een groepje jonge populieren. “Hoor je het geluid van de wind in de bladeren? Schitterend, toch?”
Zelf staat hij altijd ‘aan’, zegt Jonathan. “Zelfs als ik in de stad ben en op een terrasje zit, hoor ik het onmiddellijk als er een vogel overvliegt. Misschien ook omdat ik zware ADD heb.”
Hij kijkt om zich heen en vervolgt: “Het leuke is dat je, mits je goed kijkt, elke dag andere beestjes, plantjes en zo kunt zien, al loop je telkens ditzelfde pad. Daarom verveel ik me geen seconde als ik in de vrije natuur ben. Hier kom ik echt tot rust.”

Groen en recreatie

“De eerste bomen kwamen toen ik ongeveer 3 jaar oud was,” zegt Jonathan, die sinds 1 januari 2018 boswachter is en nog altijd bij zijn ouders in Bleskensgraaf woont, waar hij opgroeide.
“De laatste exemplaren zijn vorig jaar geplant. Het idee achter het Bentwoud was: meer ruimte creëren voor groen en recreatie in een gebied dat steeds verder verstedelijkt. Je ziet hier dus hoe akkerland zich ontwikkelt tot een bos. Het toffe is dat we gigantisch veel afwisseling hebben, wat dit gebied aantrekkelijk maakt voor allerlei variaties flora en fauna. Op de rand van de akkers hebben we bijvoorbeeld een moeraszone, waar enorm veel rietvogels zitten.”

Nederland Zingt Dichtbij

Jonathan lacht veel en draagt vandaag olijke sokken met gele smileys erop. Toch is het nog maar enkele jaren geleden dat hij door een diep dal ging. Dat vertelde hij dit voorjaar in Nederland Zingt Dichtbij.
“Op het vmbo ben ik helaas enorm gepest. De meeste anderen waren druk met voetbal en gamen, terwijl ik het liefst in de natuur was. Juist op mijn liefde voor de schepping pakten ze me, omdat ik het buitenbeentje was. Dit pesten – vier jaar lang – hakte er bij mij zo diep in, dat ik in een depressie raakte. De hele natuur kon me echt gestolen worden; ik was er helemaal klaar mee en schaamde me er zelfs voor. Mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld zijn heel zwaar beschadigd. Ik was geestelijk ziek. Suïcidaal, zelfs.”
 

Met verwondering

Met hulp van een therapeut kroop hij uit het dal, vertelt hij terwijl hij op een overvliegende gaai wijst. “Maar uiteindelijk is God degene die mij door deze inktzwarte periode heen heeft geholpen, en me mijn liefde voor de natuur na verloop van tijd heeft teruggegeven.”
Na het vmbo volgde hij de opleiding bos en natuurbeheer. Zijn stagebegeleider bij Staatsbosbeheer zag Jonathans bevlogenheid, en stimuleerde hem te solliciteren op het leerlingstelsel. Dat doorliep hij met succes: sinds begin 2018 mag hij zich officieel boswachter noemen.

‘Niemand zien of spreken’

“Moet je nagaan,” zegt hij met verwondering in zijn stem. “In mijn depressie wilde ik het liefst zo ver mogelijk bij iedereen vandaan zijn; ik durfde niemand onder ogen te komen, wilde niemand zien of spreken. Nu sta ik voor groepen, geef ik lezingen, leid ik excursies en ben ik perswoordvoerder. Iets wat mij op de middelbare school is ontroofd, de natuur, daarover mag ik nu anderen enthousiast maken.”

Alles ten goede

Hij haalt een hand door zijn kuif. “Dat ik hier nu als boswachter rondloop, had ik nóóit verwacht. Daarin zie ik dat Gods wegen – uiteindelijk – zo ontzettend goed zijn. Hij gebruikt alles ten goede, zoals de Bijbel zegt. Zo tof, dat ik iets van mijn verwondering over Zijn schepping mag doorgeven aan anderen. Vaak zien mensen dingen niet ‘zomaar’ en lopen ze eraan voorbij. Maar als ik hen erop wijs, zien ze het wel en worden ze zélf enthousiast. Gelukkig zie ik dat door de coronacrisis steeds meer mensen de natuur ontdekken.”

Dit is een sterk ingekorte versie van een groot interview met Jonathan is Visie nr. 43. Je kunt Jonathan volgen via Instagram en Twitter.

Beeld: Jacqueline de Haas