'Gedoe over geaardheid en gender: de nachtmerrie van elke kerkenraad'

De camera zoomt in op het gezicht van Wilke en je ziet de bange verwachting en onzekerheid in haar ogen: hoor ik er nog écht bij?

Wilke Stuij, een van de gezichten van EO Beam (die onder andere de Beam-kerkdiensten heeft geleid) heeft een knappe documentaire gemaakt waarin ze publiekelijk uit de kast komt. Ik heb gekeken met tranen in mijn ogen. De beklemming, het dubbelleven, de angst voor heftige oordelen uit de community over haar. Maar ook de moed en de bevrijding die ze ervaart door er wél over te praten en zichzelf niet langer te verbergen.

Het meest aangrijpende deel van de docu is het bellen van voorgangers van kerken waar Wilke met enige regelmaat spreekt. En de prangende vraag of ze nog mag komen. Dit raakte me wel en ook onaangenaam. Temeer omdat die vraag ook gesteld wordt aan mij en mijn kerk. Ik vind het erg dat ik niet zomaar volmondig ‘ja’ kan zeggen; er moet vast over vergaderd worden. Er zou een heleboel gedoe van komen. Gedoe, dat is het. De nachtmerrie van elke kerkenraad.

En dat hoor je ook in de reacties van de voorgangers in de docu. Ik wil in deze column geen boom opzetten over de complexiteit van dit gedoe. Dat kunnen anderen beter en ik weet er te weinig van. Misschien is het punt dat ik wil maken vooral dit: als je hierover ooit een keuze als kerk moet maken, kijk dan deze docu en kijk naar de ogen van Wilke. Zij staan voor de ogen van allerlei mensen die vanwege hun geaardheid, hun gender, hun eigenaardigheid de prangende vraag stellen of ze er helemaal bij mogen horen.

Je zou als therapie gewoon een uur in Wilkes ogen moeten kijken en zien dat je niet met gedoe te maken hebt, maar met een mens. En daarmee is misschien het belangrijkste wel gezegd.