'De grote Tim-show kwam piepend tot stilstand'

Niet handig voor iemand die van praten zijn beroep heeft gemaakt. Om maar te zwijgen over het feit dat ik mijn stem verloor na iets te veel geschreeuw op het podium. De logica van de overbelasting deed onverbiddelijk zijn werk. Gevolg: mijn stem haperde al bij het uitspreken van eenvoudige zinnen, op zoek naar een toonhoogte waarop er nog wel stabiel gesproken kon worden. Zingen lukte al helemaal niet. De dokter was helder: stemrust. Verboden te praten.

Tim de Zwijger, dat klinkt als een slechte grap. Die waren in mijn richting ook niet van de lucht. Een collega zei lachend: “Iedereen heeft een maximaal aantal woorden per jaar en jij hebt ze half maart al opgemaakt!” Of een vriend tegen mijn vrouw: “Lekker rustig, kun jij ook eens wat zeggen.” En als troost bedoelde opmerkingen als: “Dit moet wel moeilijk voor je zijn: je hoort jezelf zo graag praten toch?” Ik lachte maar mee, geluidloos dan.

Het is wonderlijk wat er gebeurt als je één zintuig uitzet. Het viel me op dat de overige zintuigen meer ruimte krijgen, ik nam meer waar: geluiden, lichtval, geur, maar ook wat er zich in mijn binnenste allemaal roerde. De verstilling van de stemrust maakte dat ik automatisch in mezelf verstilde. En voor iemand als ik is dat eigenlijk een onverwachte zegen: door niet te praten, beter naar mezelf luisteren. Ik voelde mijn moeheid, kleine angsten en weggedrukt getob. Mijn zwijgen bracht me ook uit balans. De grote Tim-show kwam piepend tot stilstand: optredens werden afgezegd, lessen kon ik niet geven. Keiharde confrontatie met eigen broosheid. Ineens besef ik waarom wijze mensen met veel zelfkennis zo vaak zo weinig zeggen. Inzicht vraagt blijkbaar om stilte.

Mijn stem is intussen alweer behoorlijk hersteld, maar misschien zet ik de stemrust, of vooruit: stemluwte, even voort. Wellicht geeft het me nog meer zelfinzicht en wijsheid! Wat dat gaat opleveren weet ik nog niet, maar ik weet zeker dat ik daar uren over kan praten.