De eenzame Kerst van Hazes

Via André Hazes hoorde ik voor het eerst van iemand in de gevangenis en over alcoholverslaving. Want zulke onderwerpen kwamen in mijn leven niet voor. Luidkeels zongen we mee, als tegenhanger voor de serieuze tonen van Bach en Reger. Al zingend liepen we de trap op naar het appartement van mijn orgeldocent en zij klaagde standaard bij mijn vader: “Dat kind wordt helemaal verpest door die muziek.” Mijn vader op zijn beurt vertelde haar dat Bach en Hazes dikke vrienden zouden zijn als ze tegelijkertijd hadden geleefd. Want Hazes zou kunnen zingen, terwijl Bach de toetsen beroerde, en de pilsjes van beide mannen zouden prima op de klavecimbel kunnen staan. Dat ging er bij mijn aan de klassieke muziek toegewijde orgeljuf natuurlijk niet in, maar voor mijn gevoel hadden Hazes en Bach wel degelijk veel gemeen. Want niet één van mijn vrienden begreep hun muziek. Ik bedoel: welk meisje van 11 wil er nou op orgelles? En de muziek van die volkszanger behoorde ook niet echt tot het tienergenre.

Hoe dan ook, de eenzame Kerst van Hazes kwam laatst weer volop in mijn gedachten. Ik was op bezoek bij een man in de gevangenis. Hij zat te balen dat er weer een eenzame Kerst voor hem aankwam. Of, met de woorden van Hazes: “Ik zit hier alleen kerstfeest te vieren. De straf die ik verdiend heb, zit ik uit. Ik stal voor mijn gezin, maar dat had toch geen zin.”

Vaak zeggen mensen dat het zo nobel is dat ik gevangenen bezoek. Eerlijk gezegd vind ik meestal dat mensen domme keuzes hebben gemaakt. En zo had ik ook alweer mijn oordeel klaar over deze man. Hij zat dan wel niet voor diefstal, hij had wel degelijk iets doms gedaan. Gelukkig hoef ik geen recht toe te passen in zijn zaak, maar dat hij zich niet heel volwassen had gedragen, staat vast. Het is niet zijn eerste Kerst in de cel, al vertelde hij dat hij deze wel anders gaat doorbrengen dan de vorige. Hij heeft besloten dat zijn tijd in de cel niet voor niets mag zijn. Hij wil een ander mens worden. Hij is begonnen met vergeving vragen aan de mensen om hem heen. Hij wil ook een betere vader voor zijn kinderen zijn, niet alleen met woorden, ook met daden. Daarom spaart hij zo veel mogelijk op van het geld dat hij per dag verdient. Wat hij overhoudt, stuurt hij naar zijn gezin.

Ik ben onder de indruk. Niet alleen van de financiële kant, maar ook van de moed die hij heeft om zijn domme keuzes onder ogen te zien en deze op te biechten aan zijn familie. En van het lef om vergeving te vragen.

Ik hoop voor deze man dat dit zijn laatste eenzame Kerst in de koude cel is. En dat hij zijn nieuwe start doorzet.

Gelukkig voor de orgeljuf hebben Hazes’ liedjes me niet helemaal verpest. Sterker nog, ze geven me context om deze situaties beter te begrijpen. Onderweg naar huis luister ik het Weihnachtsoratorium van Bach. Toch meer mijn smaak dan Hazes.