Wat als je partner opeens zegt: ‘Ik geloof niet meer dat er een God bestaat’

Lichtelijk aangeschoten en koud van de rit in de open taxi op de late avond, neem ik afscheid van twee vriendinnen na een geweldige avond uit. We hadden over alles gepraat, het leven als expat, mannen, cultuur, kinderen… Ik giebelde terwijl ik de deur opendeed. Een kakkerlak schoot gauw weg. Zo stil als ik kon, kroop ik in bed naast mijn man. Ik merkte dat hij wakker was. Ik voelde: er klopt iets niet.

De buzz van de drank verdween en het werd koud om mijn hart toen hij uiteindelijk begon te praten en niet meer ophield. Wat hij zei, kwam op het volgende neer: ‘Ik geloof niet meer dat er een God bestaat.’ Ik was sprakeloos, want hoewel ik de impact van deze beslissing niet kon overzien, wist ik gelijk dat hij serieus was. Dat hij de verbinding verbroken had. Ik voelde me bang, eenzaam en verdrietig, maar geborgen bij God tegelijkertijd.

Angst tot diep in je lichaam

Ik was niet alleen bang voor wat er ging komen voor hem, de gevolgen die het zou hebben voor zijn werk en leven. Maar ook de gevolgen voor onze relatie. Was het nog houdbaar? En voor mijn geloof. Waarom bleef ik dan wel geloven? Was het niet veel makkelijker om het ook maar op te zeggen?

Mijn verdriet voelde ik diep in mijn lichaam en die pijn wilde ik delen. Ik wilde het delen, maar het kon niet Niet meer met de persoon met wie ik mijn hele leven gedeeld had. En het was te heftig om met anderen te delen. Dit verdriet moest ik alleen dragen. Dit was niet meer te dragen door hem. Niet meer te begrijpen zoals ik dat begreep. En in dat moment besefte ik hoe ernstig het is als de bodem onder je voeten geslagen wordt.

Voor hem was het een ‘Damascus-weg-ervaring’, maar dan de andere kant op. Een helder licht scheen en opeens was alles duidelijk. Hij draaide 180 graden om en rende van enthousiast christen naar enthousiast atheïst in het tijdsbestek van dagen.

Een begin aan het einde

In de dagen die volgden kon ik niets anders dan bidden: ‘Heer, help mij’ en klonk het lied Oh lord hear my prayer in mijn hoofd. Meer kon ik niet, er waren geen woorden meer. Maar dat was ook niet nodig, want ik voelde een zekere rust en zekerheid. Ik wist, dit betekende niet het einde van mijn eigen geloof.

In de periode die volgde, werd de impact van de omkering van mijn man steeds duidelijker. Hij begon met een schone lei (zei hij) en we vochten om samen te overleven. We praatten samen, met vrienden, met de zendingsorganisatie die ons naar het buitenland gestuurd had en soms werd het pijnlijk duidelijk hoe groot het gat geworden was. Theologisch, maar ook op moreel, ethisch en persoonlijk vlak.

Verder zonder vangnet

Hoe duidelijker de impact werd, hoe machtelozer ik me voelde over de toekomst van mijn relatie. Dat niet alleen, het bracht ook veel twijfels over mijn eigen geloof en zekerheden naar boven. Waarom koos ik voor een bepaalde levensstijl, voor trouw en voor geloven zonder te zien? Het leek alsof God mijn man liet vallen. Waarom liet Hij zich niet zien?  Of was het juist een noodzakelijk kwaad omdat geloven niet gaat om het wonder, maar om geloof ook als het wonder uitblijft?

Vragen zonder antwoord, twijfels zonder einde. Genoeg redenen om de geborgenheid die ik eerst wel bij God vond steeds minder te zien en te ervaren. Mijn leven zoals ik dat kende, bestond opeens niet meer en was van geen waarde meer…

Sophie (pseudoniem) schreef al eerder voor Lazarus over haar scheiding. Die blogs kun je hier lezen. Toen haar man z’n geloof vaarwel zei, schudde ook haar geloof op z’n grondvesten. Hoe dat zich uiteindelijk ontwikkelde beschrijft ze hier.