Daan Molenaar maakte de tramaanslag in Utrecht mee

Nog geen minuut nadat Daan is ingestapt, stopt de tram in een grote bocht van het 24 Oktoberplein. Argeloos kijkt Daan door het raam, waar hij tot zijn schrik een man met een pistool richting geparkeerde auto’s ziet lopen. De tramdeuren schieten open en op het moment dat Daan en de andere passagiers naar buiten springen, hoort hij schoten. Iedereen is in rep en roer. Daan denkt maar één ding: wegwezen hier!

Totaal geen overzicht

“Het was alsof ik in een cowboyfilm beland was. Niemand wist natuurlijk precies wat er aan de hand was en ik had totaal geen overzicht. Ging het om één schutter of meerdere? Waar kwamen die schoten precies vandaan? Waren er dodelijke slachtoffers of niet? Daarom ben ik ook meteen ver weggerend. Ik ben heel blij dat ik geen nare dingen heb gezien. Ik heb niemand geraakt zien worden, ik zag de schutter alleen op zijn rug. Het hele gebeuren duurde slechts een minuut of twee.”

In shock

Nauwelijks beseffend wat er is gebeurd, gaat Daan uiteindelijk lopend naar het station, waar hij de trein naar zijn werk neemt. Inmiddels druppelt het nieuws binnen en langzaam dringt tot Daan door wat hij heeft beleefd. “Ik had natuurlijk mijn vrouw wel gebeld dat alles goed met mij was, maar toen ik op het nieuws hoorde waaraan ik was ontsnapt, was ik geschokt. In shock misschien ook wel. Een collega heeft me diezelfde ochtend weer naar huis gebracht. Achteraf realiseerde ik me in wat voor situatie ik had gezeten. Een aanslag met vier doden tot gevolg. Dat is heel heftig.”

Hij vervolgt: “Niemand verwacht natuurlijk dat je zoiets bizars meemaakt. Omdat mijn vrouw hoogzwanger was, ging ik die ochtend wat later dan anders van huis. Meestal pakte ik de fiets naar het station, dat is een paar minuten, maar omdat mijn fiets kapot was, nam ik de tram. Verder was het een ochtend als alle andere.”

Psalm 91

“Die middag heb ik samen met mijn vrouw Psalm 91 gelezen. Over de bescherming en beschutting van de Allerhoogste. Want zo hebben we dat wel ervaren. ‘De verschrikking van de nacht hoef je niet te vrezen’, staat er dan. ‘Ook de pijl niet die overdag op je afvliegt.’ En in vers 3: ‘Hij bevrijdt je uit het net van de vogelvanger.’ Dat voelde op dat moment precies zo. Ik had gekozen voor het voorste deel, maar die keuze was nergens op gebaseerd. Dus ik had net zo goed in het achterste tramstel kunnen zitten. Dan had het heel anders kunnen aflopen.

Dat houdt me soms nog bezig: wie ben ik dat ik ben gered? Waarom werden die vier dodelijke slachtoffers niet gered? Misschien heeft een van hen die psalm ’s ochtends ook wel gelezen – en diegene is niet gered. Op dat soort vragen krijg je natuurlijk nooit antwoord, maar zo nu en dan poppen die gedachten weer op.”

Nog diezelfde dag wordt Daan gebeld door allerlei media. ’s Avonds is hij te gast in talkshows, maar al snel heeft hij er ook weer genoeg van. “Al die aandacht voelde heel dubbel, want wat had ik er nu echt van meegekregen? Er waren doden en gewonden gevallen, terwijl ik op tijd kon wegrennen. Het voelde of ik niet veel recht van spreken had. Mijn verhaal verwaterde bij dat van de slachtoffers.”

Het grote kwaad

Hoewel hij het geluid van de schoten makkelijk kan terughalen, en hij soms het gegil en geschreeuw nog in zijn hoofd hoort, praat Daan nu – zes jaar later – vrij nuchter over de tramaanslag. Toch schudt hij de mentale impact ervan niet zo makkelijk van zich af. “Dat een doorgedraaide man dit zomaar kan doen. Dat zet me stil bij het grote kwaad, bij het absurde van deze wereld. Maar ook van de willekeur van het leven; ik overleef dit, een ander komt nooit meer thuis. Dat is diep bij me binnengekomen. Tegelijkertijd heeft deze gebeurtenis mij doordrongen van de beschermende nabijheid van God. Die bescherming troost mij.”