Cunera werkt in een 'man­nen­we­reld': 'Ik zou niet met alleen maar vrouwen kunnen werken'

“Het is grappig om te merken wat voor beeld er leeft over technische beroepen”, vertelt Cunera. “Zo ben ik bedrijfsleider geweest van een team van acht mannen, bij een bouwbedrijf voor infra-werkzaamheden. Wanneer ik aanwezig was bij een project ging men er vaak niet direct vanuit dat ik de leidinggevende was. Dat was soms even wennen, ook in het team zelf. Zo gaf een collega eerlijk toe dat hij nog niet eerder een vrouwelijke leidinggevende had gehad. Zeker niet iemand met dezelfde leeftijd als zijn dochter.”

3 vrouwen vs. 300 mannen

Cunera’s passie voor architectuur en bouwkunde begint in haar jeugd. “Ik wist van jongs af aan dat ik architect wilde worden”, herinnert ze zich. “Ik was altijd aan het spelen met Lego en bezig met het bouwen van huisjes.” Na de middelbare school begint ze aan de studie Bouwkunde in Delft. “Tijdens deze studie werd direct duidelijk wat de man-vrouw verdeling in dit soort type beroepen is. Bij Bouwkunde lag dit nog aardig gelijk, maar wanneer je de kant van de civiele techniek opging lag het percentage vrouwen beduidend lager. Zo kon het zijn dat er 300 mannen bij lucht- en ruimtevaarttechniek rondliepen tegenover drie vrouwen. Op de universiteit raakte ik gewend aan die mannenwereld.”

Cunera studeert af in crisistijd, eind 2013. Daardoor gaat ze niet aan het werk als architect, maar gaat ze werken als trainee bij een gemeente. Uiteindelijk groeit ze als business developer en bedrijfsleider bij een bouwbedrijf door tot manager vastgoed bij een woningcorporatie. “Ik heb er geen spijt van dat ik geen architect ben geworden. Op deze manier ben ik namelijk vanuit andere rollen met architectuur bezig en kan ik breder een maatschappelijke impact maken.”

Werken in een ‘mannenwereld’

“Als een van de weinige vrouwen binnen een bouwbedrijf val je zeker op. Daar heb ik nooit problemen mee gehad. Ik kon daar prima mijn mannetje staan en collega’s wisten daardoor snel met wie ze te maken hadden. Daarbij moest ik wel tegen wat mannenhumor kunnen.

De directheid van mannen vind ik erg fijn. Zij zijn echt recht voor hun raap. Wanneer je eenmaal hun waardering hebt, word je op handen gedragen. Dat heb ik ook in mijn eigen team mogen ervaren. Daardoor voelde ik mij ontzettend thuis.”

“Aan de andere kant wisten ze me vaak te vinden als het om publiciteit ging voor de organisatie. Wanneer ik daadwerkelijk aan een project heb bijgedragen wil ik gerust op de foto staan, maar ik ga niet op de foto staan wanneer het puur om de diversiteit gaat. Ik wil niet de spreekwoordelijke excuustruus zijn. Toch zou ik niet kunnen werken in een organisatie waar alleen maar vrouwen werken. Uiteindelijk geloof ik dat een mix van zowel mannen als vrouwen goed is voor een organisatie. Mannen en vrouwen verschillen in hun manier van werken en een mooie balans daarin kan daarom goed werken. Om die reden ben ik begin dit jaar gestart bij een woningcorporatie. ”

Mom in Balance

Niet alleen op de werkvloer werd Cunera omgeven door mannen, maar ook thuis. Samen met haar man en twee zoontjes woont ze in Hilversum. Sinds een jaar is ze, naast haar werk als manager Vastgoed, sportinstructrice bij Mom in Balance. “Tijdens de zwangerschap van de oudste ben ik lessen bij Mom in Balance gaan volgen. Heerlijk buiten sporten met zwangere vrouwen en moeders.”

“Nadat ik was bevallen van mijn tweede zoontje gaven ze aan op zoek te zijn naar trainsters. Ik dacht: ik werk de hele dag met mannen en thuis heb ik twee zoons en een man. Ik miste wat vrouwen om mij heen. Daarom heb ik bewust de keuze gemaakt om een opleiding te volgen tot trainster. Dat doe ik nu elke zaterdagochtend met veel plezier. Vrouwen met wie ik sport denken in eerste instantie dat ik als trainster mijn geld verdien. Wanneer ze horen dat ik eigenlijk in het vastgoed werk verwachten ze dat vaak niet.”

Meer vrouwen als rolmodel

“Dat doet mij denken aan toen we ons huis gingen verbouwen en we bouwvakkers over de vloer hadden. Het geestige is dat zij in de eerste plaats met mijn man wilden afstemmen. Ze deden het niet bewust, maar door het traditionele beeld leeft de verwachting dat de man daar meer bekend mee is. Terwijl ik toch echt de technische achtergrond heb.”

“In vergelijking met tientallen jaren geleden is het aandeel vrouwen in de techniek zeker gestegen. Het is belangrijk dat er meer vrouwen als rolmodel zichtbaar worden. Momenteel zijn die er te weinig. Toen ik bij de gemeente kwam werken, was de directrice van de afdeling een vrouw. De enige vrouwelijke directrice op die sector. Zij was een rolmodel voor mij en ik denk dat veel (jonge) dames zo’n rolmodel kunnen gebruiken.”

“In het verleden heb ik onder andere met de TU Delft en middelbare scholen samengewerkt en mijn ervaringen in het werkveld aan studenten verteld. Op die manier hoop ik een bijdrage te kunnen leveren, zonder de excuustruus te zijn. Om te laten zien hoe je als vrouw in de technische wereld je weg kunt vinden en een plek kunt krijgen. Los van het feit dat een beroep als een vrouwen- of mannenberoep wordt bestempeld. Je moet een keuze maken die je past, zonder je daarin belemmerd te voelen. Pas dan kan er een beweging op gang komen, zodat meer vrouwen voor een technisch beroep kiezen.”

Tekst: Daniëlle Naberman
Foto: Marina Kemp