'Corona legt genadeloos mijn egoïsme bloot'

“Je hebt me wel flink te pakken. Ik geloofde nog zo dat we van je af waren. Dat ik weer door kon: optreden, omzet draaien. Alsof je er nooit was. Maar nee, het vaccin blijkt geen ruimtepak. Je komt gewoon weer terug. Welk punt moet je nu nog maken?”

Corona zwijgt als altijd. Ik denk na. “Het is wel een demasqué,” mijmer ik. “Het vaccin leek het ultieme sinterklaascadeau dat mij door de winter ging loodsen. Vol verwachting klopte mijn hart (geen bijwerking toch?), maar uiteindelijk bracht het niet wat ik hoopte. Zoals zo vaak bij zelf gekochte cadeaus. Ben je daarom gebleven? Om me daarop te wijzen?”

Ik kijk naar hem. Hij lijkt wel een wijze uit het oosten met dat gekke kroontje op zijn hoofd. “Je legt genadeloos mijn egoïsme bloot: ik maak me niet druk over de wereldwijde slachtoffers of over overbelaste zorg. Ik baal vooral dat mijn dikke leventje niet door kan gaan, dat de B.V. IK weer stilstaat deze winter. Het maakt me woedend. Dat vind ik schokkend. Dat is toch niet wat mens-zijn is?”

Knikt hij nou of verbeeld ik me dat? Het is stil. Een gesprek met een virus loopt niet heel soepel. “Weet je wat wel bijzonder is? Ik beleef advent heel bewust. Voor het eerst sinds jaren. Normaal heb ik in de drukke decemberweken van consumeren en produceren geen tijd voor advent. Nu alles piepend en krakend tot stilstand komt en vaccinterklaas niet de redding bracht die iedereen verwachtte, word ik getrokken naar de redding die niemand verwachtte. God werd mens. Dat moet ik me blijkbaar telkens herinneren: alsof ik het maar niet wil begrijpen. Of omdat God net zolang mens blijft worden totdat ik het ook eens word.”

Mijn ogen lichten op: “Weet je dat God zelfs kind werd? En voor kinderen ben jij totaal ongevaarlijk! Kinderen zijn de enigen op wie jij helemaal geen grip hebt!”

Ik kijk corona lachend aan. Zie ik het goed? Verschiet hij nou van kleur?