Corona als blauwdruk van het karakter van het christendom: een gekke gedachte?

Ik praat tegen ze. Niet tegen Braziliaanse, want mijn Portugees is niet goed, maar die uit Zuid-Afrika is aardig. De Britse wat gereserveerd. Hij kijkt me aan vanuit een hoekje. “The Britse variant, I presume? Je lijkt op The Queen met die kroon op je hoofd,” grap ik. Hij zwijgt.

“We hadden gedacht dat we jou met de brexit op een eiland hadden opgesloten, maar jij houdt je niet erg aan verdragen en regels die wij afspreken. Grensoverschrijdend gedrag: dat is nogal besmettelijk. Je gedrag krijgt navolging. Want in Nederland gingen verveelde jongeren in navolging van jou alle grenzen over. En we waren zo op de goede weg. We hadden je code gekraakt en een vaccin ontwikkeld om je eronder te krijgen. En dan muteer jij doodleuk tot een nieuwe variant: besmettelijker dan ooit. Je bent echt mateloos. Dankzij jou: lockdown en avondklok. Fijn voor jou. Kun jij ook eens vroeg naar bed. Je zult wel moe zijn. Je werkt dag en nacht door, lijkt het wel.”

Hij glimlacht, of zie ik het verkeerd? Hij is ook zo verrekte klein.

“Thuis opgesloten ga ik wel gekke dingen denken: dat je een straf bent, een teken van de eindtijd of een complot. Helemaal wappie of zo gek nog niet? Ik vergeleek je onlangs met het christendom dat ook viral is gegaan over de wereld. Overal probeerden de mensen de code te kraken en het christendom onschadelijk te maken: op zoek naar een vaccin tegen de radicale symptomen. Het christendom werd dan in het gewone leven als een griepje.

Maar telkens muteerde het christendom tot nieuwe besmettelijke varianten die onrecht aankaartten, vrede stichtten en het goede nieuws verkondigden in een nieuwe taal. Van reformatie tot bevrijdingstheologie, van Opwekking tot Justice-movement. Het christendom op z’n best is pandemisch besmettelijk en heeft lak aan grenzen en verdragen. Het spreekt een wereldtaal als de Britse variant. Het swingt als de Braziliaanse. Het roept op tot grensoverschrijdende navolging.”

Ik schaterlach: “Mooi bedacht hè?”

Hij kijkt me roerloos aan. Corona is niet erg van de metaforen. De coronapandemie als blauwdruk voor wat het karakter van het christendom zou kunnen zijn. Ben ik helemaal wappie of is zo’n gedachte zo gek nog niet?