Het Joods-Palestijns conflict: kijken door een religieuze bril of vanuit internationaal recht?
29 mei 2018 · 07:45
Update: 2 december 2024 · 16:06
Anna woonde in Israël en zag de gevolgen van het Joods-Palestijns conflict van dichtbij. Ze legt verhalen die ze er hoorde voor aan een moslim, een Jood en een christen. Vandaag de laatste van de serie: Hoe zit het met de christelijke Palestijnen?
In deze serie legt Anna iedere keer een fragment uit haar boek Hipsters, baarden, martelaren voor aan een panel van drie: Simcha de Vries (31), Paula Schot (24) en Lotfi El Hamidi. Simcha is Joods, schrijft regelmatig voor De Brug (het magazine van Steuncomité Israëlische Vredes- en Mensenrechtenorganisaties) en Een Ander Joods Geluid. Paula is christen en was lijsttrekker voor de Amsterdamse SGP en Lotfi is moslim, historicus en NRC-redacteur.
Bezetting is een zonde
Ashraf Tounnis is de dominee van de Lutherse kerk in Beit Sahour, naast Bethlehem. Hij heeft nauwelijks contact met Joodse Israëliërs, maar zou dat wel graag willen – volgens Tounnis is liefde uiteindelijk het antwoord op alle conflicten. Er is één maar: de Israëlische bezetting van de Westelijke Jordaanoever moet eerst ten einde komen.
‘Palestijnen, of het nu moslims of christenen zijn, kijken op dezelfde manier naar Joodse Israëliërs. Zij zijn onze bezetters. En bezetting is een zonde.’
De Vries: Ik denk dat het andersom ook zo is, dat Israëliërs weinig onderscheid maken tussen christelijke en islamitische Palestijnen. Ze zijn beide Arabieren en ze zitten beide in de weg.
Nergens thuis
Schot: Het is moeilijk te rijmen met de Bijbel wat Tounnis hier zegt, om te spreken over ‘bezette gebieden’. De christelijke Palestijnen voelen zich blijkbaar niet thuis bij de Joden, maar zijn ze dan welkom bij moslims? Dat denk ik niet. Het zou beter zijn als ze de kant van Israël zouden kiezen. El Hamidi: Ik benijd de christelijke Palestijnen niet. Enerzijds lijden ze onder de bezetting, anderzijds zien ze hun christelijke broeders, vooral die in de Verenigde Staten, de Israëlische bezetting juist steunen.
Geen onderscheid tussen Joden en Israëliers
De Vries: Dat zie je ook in Nederland. De CU en de SGP hebben een perverse interpretatie van het christendom. Ze maken nauwelijks onderscheid tussen Joden en Israëliërs. Ze kijken alleen met een religieuze bril naar het conflict, niet vanuit internationaal recht. Schot: Natuurlijk bestaat Israël uit meer dan alleen de joodse gemeenschap en zijn joden niet hetzelfde als de staat Israël, maar Israël is nu eenmaal wel voor het Joodse volk opgericht. Ik voel me als christen ook verbonden met de joden. El Hamidi: De CU en SGP zijn een farce. Ze steunen alle christelijke minderheden die het moeilijk hebben, en terecht, maar de Palestijnse christenen niet. Dat is hypocriet, verwerpelijk. Wat zou Jezus ervan gezegd hebben? Schot: SGP onderhoudt contacten met Palestijnse christenen en voorgangers. Het is dus niet of/of maar en/en. Ik voel me altijd verbonden met andere christenen, ook als er onderling veel verschillen zijn. Je gelooft toch in dezelfde God.
Hoe lang moeten we dit nog pikken?
El Hamidi: Israël moet gewezen worden op de verantwoordelijkheden die het predicaat ‘enige democratie in de regio’ met zich meebrengen. De standaard moet omhoog. Een belangrijke graadmeter van een rechtsstaat is hoe er met minderheden wordt omgegaan. De Vries: De tijd dat Israël zich daar iets van aantrok, zijn we allang gepasseerd. Het maakt weinig uit wat de buitenwereld ervan vindt. Hoe lang moeten we dit nog pikken? Ik parafraseer de Israëlische journalist Gideon Levy: misschien is het leven wel té goed in Tel Aviv, en zouden de Israëliërs de gevolgen van de bezetting eens moeten voelen. Schot: Ik beschouw de Westelijke Jordaanoever niet als ‘bezet gebied’. Israël heeft drie oorlogen met de omliggende Arabische landen moeten voeren en heeft ze alle drie gewonnen. Zij hebben de Westelijke Jordaanoever veroverd en dat is nu van hen.
Foto: Bethlehem Luthern Church, Paul Sableman – Flickr
Anna Krijger is journalist en arabist en woonde zo’n drie jaar in Israël als correspondent. In haar boek Hipsters, baarden, martelaren schrijft ze over de ontmoetingen die ze had in het hedendaagse Israël en de Palestijnse gebieden. Over drie van deze ontmoetingen praat ze in deze serie door. Eerdere blogs van Anna, ook in deze serie voor Lazarus lees je hier.