De laatste in de rij

Vorig jaar heb ik afscheid moeten nemen van mijn lieve moeder. Ik kan zonder terughouding zeggen dat ze de belangrijkste vrouw in mijn leven is geweest.

De vrouwenwereld is voor mij lange tijd onbekend terrein geweest. Ik ben groot geworden in een mannengezin en moeder van drie inmiddels volwassen zonen. Ik sta mijn mannetje wel. Al van jongs af aan speelde ik veel met jongens. Boompje klimmen, voetballen, vuurtje stoken. Ik heb me altijd senang gevoeld met mannen om me heen.

Vrouwen vond ik ingewikkeld. Ik moest er niet veel van hebben al dat aanstellerige, zeurderige gedoe. Ik ken ook goed de claim die veel vrouwen om mij heen, onbewust en ongewild, op mij legden. Om voor ze te zorgen, het leuk te houden, ze te bevestigen.
Daarmee werd de vrouwenwereld voor mij synoniem voor moeten geven in plaats van te kunnen rusten.

We hebben allemaal de beschikking over mannelijke en vrouwelijke energie. De mannelijke energie is naar buiten gericht: daadkracht, leiderschap, doelgerichtheid, logisch nadenken. De vrouwelijke energie is naar binnen gericht: zachtheid, intuïtie, verbinding en kunnen ontvangen. Om volop van deze kwaliteiten gebruik te kunnen maken en krachtig in het leven te staan, is het belangrijk dat we de mannelijke en vrouwelijke eigenschappen in onszelf in balans brengen. Als je geankerd bent in je vrouwelijkheid, dan kun je je mannelijke kwaliteiten vrijuit inzetten en vice versa.

Ik had mij in mijn leven iets teveel verbonden met mijn mannelijke energie. Daardoor vergat ik om steun van anderen aan te nemen en functioneerde ik teveel op wilskracht. Ik moest me opnieuw inbedden in de vrouwenwereld, me weer verbinden met en toevertrouwen aan vrouwen om me heen. Steun vragen en aannemen, leren rusten, de controle loslaten. Geen gemakkelijke klus en ook niet een klus die af is. Maar inmiddels kan ik zeggen dat ik graag onder vrouwen ben.

• Column Martine: ‘Mama, ik rouw steeds meer van jou’

  Column Martine: ‘Mama, ik rouw steeds meer van jou’

Onlangs gaf ik een training aan een groep vrouwen. Daarin werkten we onder andere met een ‘vrouwenlijn-opstelling’. Het is altijd indrukwekkend om te zien hoe we voortkomen uit een lange rij van vrouwen die ons zijn voor gegaan en die elk op hun eigen manier invloed hebben gehad op ons leven nu. Als maar één van hen had ontbroken, was jij er niet geweest!
Je plek innemen in die vrouwenlijn is een belangrijke stap in het je meer verbinden met je vrouwelijke energie.

De rouw om het verlies van mijn moeder vermengt zich met de rouw om het feit dat ik de laatste vrouw in onze vrouwenlijn ben. Ik heb geen dochters gekregen en dus stopt de vrouwenlijn bij mij. Als ik achterom kijk, zie ik mijn moeder, mijn oma, mijn overgrootmoeder en al die vrouwen voor hen. Hun bloed stroomt door mijn bloed. Ik hoor bij hen en zij horen bij mij. Ik laat me voeden door wat er in die vrouwenlijn naar me toe komt. Ik huil mijn tranen om wat er niet was en wat ik niet kreeg, en daarmee maak ik mijn handen vrij om aan te kunnen pakken wat er wel was en wat deze vrouwen mij hebben gegeven: het leven. Dankbaar buig ik voor hen en neem ik mijn plek in: de laatste in de rij.

Martine is getrouwd met Erwin en moeder van drie zonen in de jongvolwassen en puberleeftijd. Ze is werkzaam bij Spectrum: een therapie-, trainings- en opleidingsinstituut. Voor Eva schrijft ze over wat haar opvalt en bezighoudt in het leven.