Column Wilfred #52: De verjaardag vindt plaats in besloten kring

Mijn vrouw en ik zijn kort na elkaar jarig. Binnenkort is het weer zover. Samen hebben we qua vrienden en familie een relatief grote groep potentiële verjaardagsbezoekers. We hebben besloten dat mijn vrouw één keer per jaar los mag, qua visite, en dat is voor mij elk jaar weer een bezoeking. Ik zou vooraf het liefst een uitnodiging sturen met de tekst: ‘De verjaardag vindt plaats in besloten kring.’ Maar dan ben ik bang dat mensen een witte roos meenemen en in speeches dankbaar terugblikken op mijn rijke leven. Dat lijkt me nog een beetje vroeg.

Eerst nog even dit: ik waardeer al die liefde, moeite en aandacht, hè. En ik geloof in het belang van feesten blijven vieren, met wie je lief is. Alleen: gastheer spelen voor grote groepen gaat mij zo slecht af. ‘Wat zien we jou dan doen, beste Wilfred?’ Nou, dit ongeveer.

De dag vóórdat de Filistijnen op de deur roffelen, ben ik, zacht gezegd, mijn net wat minder leuke zelf. Er moet voor een weeshuis aan boodschappen in huis worden gehaald, want uiteraard moeten de Filistijnen en hun kindjes kunnen mee-eten als ze dat willen. In de supermarkt kijkt iedereen achter mij in de lange kassarij me aan met een blik van: ‘Zó, jij hebt zeker wat te vieren’, en dan kijk ik maar terug met een blik van ‘Ja, helaas wel’. Thuisgekomen past een en ander net als alle vorige jaren niet in de koelkast.

Smak, smak, smák

En dan: de Dag der Dagen. Doomsday. Apocalyps. Op die dag zelf is het elk jaar weer spannend of we klaar zijn met de voorbereidingen als de bel gaat. Hoi, welkom! Leuk – smak – dat jullie – smak – gekomen zijn – smák. Daarna wil het nog weleens gebeuren dat de eerste visite nog even met de voetjes van de vloer moet omdat er een stofzuiger onderdoor gaat. Maar goed, een verjaardag waar de visite met de voetjes van de vloer gaat, klinkt reuze geslaagd, toch?

Een uur later explodeert de woonkamer, terwijl ik implodeer. Het ene kindje zit met z’n taarthandjes aan de bank waarvan de hoes recent nog is gewassen, de ander zet z’n limonadeglas op m’n vleugel; in sommige kringen is dat een doodzonde, met name in kringen van vleugelbezitters die weten dat zo’n vochtkring er nooit meer uitgaat en toevallig is dat precíes de kring waartoe ik behoor. Kind 3 heeft het meest lawaaierige speelgoedje gevonden en doet precies waar dat speelgoedje voor is bedoeld, NAMELIJK LAWAAI MAKEN. Ik zie het allemaal met lede ogen aan. Pleaser als ik ben, probeer ik in de gaten te houden dat iedereen z’n natje en z’n droogje krijgt, maar probeer dat maar ’s in een woonkamer waar je over de hoofden kunt lopen. Wie sowieso z’n natje heeft gekregen, is onze houten vloer, want daar is een glas limo overheen gegaan en wie mag dat weer opruimen? Juist, de jarige job. Voordeel van dat over de hoofden kunnen lopen, is trouwens wél dat je sneller bij het koffiezetapparaat bent. Ondertussen zou de jarige job best even willen bijpraten met sommige vrienden, maar had Marieke nu wel of geen melk in de koffie? Of wilde ze thee? Ah, kijk nou, de schone schoteltjes zijn op en de vaatwasser draait, wat nu?

Als we de deur achter de laatste feestgangers dichtdoen, voel ik het laatste beetje leven uit mij wegvloeien – en dan moet er nog opgeruimd worden. Eén troost: het duurt nog ongeveer 364 dagen voor het weer zover is. En stiekem zijn er zelfs edities bij dat ik de volgende dag iets murmel als: ‘Het was tóch wel gezellig, hè?’

Wilfred Hermans is getrouwd, vader van drie kinderen en freelancejournalist en tekstschrijver. Voor Eva schrijft hij over zijn wisselende successen als echtgenoot en vader.

• Column 51 van Wilfred: Cadeaubonnenkeuzestress

  Column 51 van Wilfred: Cadeaubonnenkeuzestress