‘Zoals mijn oma altijd al zei: “Voor je het weet, eindigt uit­stel­ge­drag in een fietstas vol scherven”’

In ons soms overvolle bestaan willen we nog weleens ten prooi vallen aan een vlaag van uitstelgedrag. Dat heeft lang niet altijd met kwade bedoelingen te maken, meestal niet zelfs. Neem nou laatst. In het kader van ‘ontspullen als het kan, kopen als het moet’ werd het hoog tijd om enkele champagneglazen weg te doen. Want hoe vaak drink je nou champagne? Deze jongen niet zo vaak. Als het al één keer per jaar is, dan is dat buitenshuis, waarschijnlijk op een receptie waar ik niet eens wilde zijn.

Tekst gaat hieronder verder.

• Column #49 van Wilfred: Grensoverschrijdend gedrag in de keuken

  Klik hier

Enfin. Die glazen gooiden wij, milieubewust als we zijn, natuurlijk niet zomaar in de prullenbak. Wij zouden ze naar de kringloop brengen, besloten we. Het waren slechts twee glazen, maar toch. Misschien heeft iemand anders er nog wat aan, bijvoorbeeld Gekke Gerritje, je weet het niet. En dus legde ik de bewuste glazen behoedzaam in de fietstas. Onze woonplaats heeft meerdere kringloopwinkels, dus ik zou die glazen vandaag of morgen wel even afleveren als ik langs één van die vele kringloopwinkels kwam.

Zo geschiedde – in my dreams, want in de praktijk kwam het steeds nét even niet uit om zo’n winkel helemaal binnen te stappen. Zodoende lagen die glazen wekenlang te rammelen in de fietstas. Tot vanmorgen, toen ik over een hobbel fietste en opeens het geluid van scherven hoorde. Zo zie je maar dat mijn overgrootoma groot gelijk had toen ze, ergens begin vorige eeuw, zei: ‘Kijk toch uit, want voor je het weet, eindigt uitstelgedrag in een fietstas vol scherven.’