Column: ‘Vreemdeling, wat heb ik vaak aan je gedacht in het afgelopen jaar’

Als ze lachen, lach je wat schaapachtig mee en hoop je dat je niet al te dommig kijkt. Wanneer je adrem wilt reageren op iets wat gezegd wordt, blijkt dat je woordkeuze niet klopt en is het vooral heel ongemakkelijk. Koetjes en kalfjes zijn het enige gespreksonderwerp dat je niet boeiend vindt, maar verder dan dat kom je met niemand. Al je relaties blijven hangen in een soort functionaliteit, waarbij jij vooral het projectje bent dat hulp nodig heeft. Kijk die Nederlanders eens stralen wanneer ze het voor elkaar krijgen je mee te tronen naar hun kerstnachtdienst, zo lekker multicultureel. De barmhartige Samaritaan is er niets bij.

En dus stop je maar met iedere poging om je te laten kennen en word je een saai, vlak, beleefd persoon die vooral veel 'ja en amen' zegt en dankbaar glimlacht. Langzaam maar zeker vergeet je zelf hoe leuk je bent, omdat niemand dat ontdekt. Omdat niemand dat vermoedt. 

Vreemdeling 

Vreemdeling, wat heb ik vaak aan je gedacht in het afgelopen jaar, mijn eerste jaar als anderlander in den vreemde. Over hoe verkeerd ik je teruggetrokken houding en je vlakke communicatie heb begrepen. Over hoe ik je tot project bombardeerde en niet eens echt benieuwd was naar jouw leukheid. Over hoe ik stiekem dacht dat in Nederland wonen prima vertoeven was voor jou en je culturele ongemak maar een klein detail. 

Wat zal je soms moe zijn. Van je best doen, on top of je game en dankbaar en cultureel flexibel. Van semi-geïnteresseerde kerkgangers, druk met hun goede werken. Wat zal je soms moe zijn geweest van mij. 

Nu ik zelf een vreemdeling ben – geheel vrijwillig en ook maar deels, en daarom toch niet echt (want jij krijgt niet, zoals ik, twee keer per maand mensen van thuis te logeren) – heb ik spijt. Ik weet niet zeker of ik het in de toekomst beter kan. Zo vermoeiend als jij het contact met mij waarschijnlijk vond, vond ik dat soms ook met jou. Maar ik hoop dat ik je leukheid zal vermoeden.