Column van een pleegmoeder: ‘Wie heeft het nou te druk voor zijn eigen kind?’

Er hangt een nare spanning in de lucht. Er zijn al drie appjes verstuurd naar de vader van onze pleegdochter Demi om een bezoek in te plannen. Na drie jaar was er eindelijk een fijn contact. Tot nu. 

Ik check veel vaker mijn appjes dan normaal. Nog steeds geen reactie. Demi is om alles verdrietig en schiet om het minste of geringste in haar emotie. “Misschien heeft hij het druk”, zegt ze. Om vervolgens boos te zeggen: “Wie heeft het nou te druk voor zijn eigen kind?”

Ze is boos en verdrietig. De afwijzing van een vader doet zoveel met een kind. Ik kan niets doen dan troosten, praten en proberen de emoties in goede banen te leiden. Drie jaar lang heeft ze het zonder hem moeten doen. Drie jaar lang was er onbeantwoorde hoop. Tot die dag dat ze hem weer zag, op dat moment vloeiden de tranen rijkelijk bij alle partijen. Ik hield het zelf ook niet droog. We spraken met elkaar af: dit nooit meer. 

En nu staan we weer voor een periode zonder contact. En weer is daar die hoop. Want wie weet, ooit. We houden de deur open voor hem, want een vader vervang je niet zomaar. Een vader is belangrijk in het leven van een jong meisje. 

Ik weet niet of hij dat beseft. Ik denk het niet. Dat zal zijn beperking zijn. Dat hij zich niet kan verplaatsen in dit lieve meisje. Dat lieve meisje wat ik zo graag wil beschermen. Ze heeft in het verleden veel meegemaakt door verkeerde keuzes van haar ouders. En nu maakt haar vader wederom een hele verdrietige keuze. 

“Ik vind het zo fijn dat, wat er ook gebeurt, ik een Vader heb die er echt altijd voor me is.” En zo is het. Waar aardse vaders tekortschieten, is onze hemelse Vader er altijd.