Column van een pleegmoeder: 'Of hij wel een pauze nodig heeft met zoveel energie?'

Ik zit samen met Finn in een wachtkamer voor een dyslexieonderzoek. Dit blije energieke mannetje heeft er zin in. Hij is altijd wel te porren voor wat actie. En het allerleukste voor hem is dat hij de oefeningen op een tablet mag doen. 

We worden de wachtkamer uitgehaald door een rustig ogende vrouw. Finn huppelt, springt en draait richting de ruimte waar het onderzoek plaats gaat vinden. “Hij heeft wel erg veel energie zeg”, zegt de hele rustige mevrouw. 

In de behandelkamer bekijkt hij vol bewondering de platen aan de muur. Hij leest de teksten op de platen terwijl de mevrouw meteen met haar uitleg begint. 

“Hij is wel snel afgeleid”, concludeert ze. Als je teksten op een muur kunt lezen en ondertussen niet afgeleid wordt door een uitleg, dan vind ik dat knap, denk ik bij mezelf.

We moeten weer even naar de wachtruimte voor een pauze. “Of heeft hij geen pauze nodig met zoveel energie?”, vraagt de mevrouw. Ik merk dat ik me begin te irriteren.

Wat nou als ik na de eerste minuut al tegen deze mevrouw had gezegd dat ze zo ontzettend langzaam praat. Dat ze zo ontzettend rustig is. Dat ze best wel wat meer energie uit mag stralen. Maar nee, ik heb dat niet gezegd. 

Ik heb wél gezegd dat de energie van dit mannetje ons ontzettend veel vreugde brengt. Dat hij ontzettend goed is op het voetbalveld. Dat hij makkelijk een heel legopakket in een middag in elkaar zet. En dat hij ons elke dag wel een keer aan het lachen maakt. 

Ik zie nu al een beetje op tegen het adviesgesprek met haar. Maar dit mannetje met al zijn positieve energie in een hokje drukken? Dat laat ik niet gebeuren! Ieder kind is uniek. Hij en wij hebben absoluut geen last van zijn energie. En dat een rustige mevrouw dat wel heeft, is dan echt heel erg jammer! 

(Hoe het afliep? Ik heb mijn bevindingen met deze mevrouw gedeeld. Gewoon zoals hierboven beschreven. Ze schrok, werd zich bewust van haar woorden en bedankte mij voor het delen.)

• Column van een pleegmoeder: ‘Ik hoor opgewonden kinderstemmetjes op de achterbank’

  Column van een pleegmoeder: ‘Ik hoor opgewonden kinderstemmetjes op de achterbank’