Column van een pleegmoeder: Niets is wat het lijkt

‘Maar ik ben een beetje klaar met zo'n leuk gezin, lieve jongens, enzovoort, enzovoort... Dat zijn ze ook, maar ook vaak niet.’ Deze zin verschijnt in mijn inbox op Instagram. Het bericht komt van een geweldige pleegmoeder die de mooie dingen en fijne momenten van haar gezin deelt waardoor iedereen denkt dat het altijd leuk en gezellig is bij haar thuis.

Thuis komt het er twee keer zo hard uit

Het is een drukke week. Faya vraagt ontzettend veel van mijn energie. Ik heb even bij de juf gecheckt hoe ze op school is. ‘Het gaat prima’, waren de woorden van de juf. Thuis komt het er twee keer zo hard uit. Het in het gareel lopen op school moet thuis gecompenseerd worden.

Op donderdag haal ik de kinderen uit school. Faya wil uit een waterplas drinken en Finn moedigt haar uitbundig aan. Ik geef bij Faya aan dat dit niet mag en het wordt een megascène. In mijn ooghoek zie ik zes juffen kijken en praten. Ik voel me zo naar. Is dit het gevoel van dat perfecte plaatje hoog willen houden? 

Bestaat dat perfecte plaatje wel. Die moeder die altijd geduldig is. De kinderen die altijd gehoorzamen. Een huiskamer waar het altijd gezellig is. Een liefhebbende echtgenoot die altijd weet wat je nodig hebt. 

De volgende dag komen er wat juffen naar me toe. Ze uitten hun waardering. ‘Het lijkt allemaal zo makkelijk wat je doet, maar gisteren zagen we een glimp van hoe het ook kan zijn. Respect.’ Ik mompel een bedankje, verzamel de kinderen en ga naar huis.

Deel je zegeningen en niet je zorgen. Zo gaat het vaak online en in het echt. Maar af en toe zo’n realistisch berichtje in mijn inbox geeft me het gevoel dat ik niet de enige ben! 

* In verband met de privacy van de pleegkinderen is Amy een gefingeerde naam.