Column van een pleegmoeder: ‘Mijn liefde voor mijn biologische kinderen en mijn pleeg­kin­de­ren is hetzelfde’

“Mama, ik denk dat je meer van Joy houdt dan van mij.” Mijn zeven jarige pleegdochter Faya kijkt me aan met haar mooie blauwe oogjes. Joy is mijn eigen dochter en Faya is mijn pleegdochter. Toen Faya negen maanden oud was, is ze bij ons komen wonen.  

Ik probeer de liefde die ik heb gelijkwaardig te verdelen. Ik voel voor alle zes de kinderen die bij mij wonen evenveel liefde. Ongelofelijk, onbegrijpelijk en onwaarschijnlijk misschien. Maar toch is het zo. Of ze nu biologisch van mij zijn of later in mijn leven in gekomen zijn; mijn liefde is hetzelfde. Moederliefde. 

Uiteraard zijn er periodes waarbij het even niet lekker loopt tussen mij en een van de kinderen. Dat gedrag of karakters even botsen. Maar wat we hier thuis altijd zeggen is: "Wat je doet, vind ik niet lief, maar wie je bent, heb ik altijd lief."

Diezelfde liefde voel ik stromen vanuit mijn Hemelse Vader naar mij. Hij vindt het soms niet leuk wat ik doe of zeg, maar Zijn liefde is er altijd. Ik kwam pas bij Hem en ging in Hem geloven op latere leeftijd, maar toch houdt Hij zo ontzettend veel van mij. Ik ben blij dat ik die liefde ken. Dat maakt dat ik ook op die manier kan liefhebben.

De woorden van Faya raken me. Het voelt zó niet waar. De liefde voor dit kleine meisje zit zo ontzettend diep. Ik kan het niet laten om even te vragen: “Waarom denk je dat ik Joy liever vind?” “Omdat Joy uit jouw buik is gekomen en ik niet”, zegt ze. Dat is het enige waar ik helemaal niets aan kan veranderen. Maar ik weet uit ervaring dat dat geen voorwaarde is voor echte pure moederliefde.