Column van een pleegmoeder: drie is te veel 

Faya komt met twee meisjes hand in hand uit school gelopen. “Mama we gaan spelen”, roept Faya over het schoolplein. Mijn hart smelt. Wat gun ik haar dit. Dit lieve meisje dat al zoveel heeft meegemaakt en vast nog veel gaat meemaken. Leuke vriendinnetjes met wie je een middagje mee kan spelen. Zo gewoon, maar zo bijzonder. 

Onvermurwbaar  

“Je weet hoe dat gaat met zijn drieën, dat gaat niet gebeuren.” De moeder van één van de meisjes kijkt me aan met een blik die geen tegenspraak duldt. Ik ben te verbouwereerd om iets wijs en vriendelijks te zeggen. Ik bied nog aan dat ze bij ons mogen komen spelen, met z'n drieën. Maar de moeder is onvermurwbaar. Faya mag niet mee. Even later gaan de andere twee meisjes zingend in de bakfiets met de ‘strenge’ moeder mee. Faya is verdrietig en ik ook.  

Toen ik Faya’s leeftijd had, had ik twee vriendinnetjes. Altijd waren we met zijn drieën. Natuurlijk was er wel eens ruzie, maar niet meer dan normaal. Met z'n drieën zijn is nooit een probleem geweest en we hebben het de hele basisschoolperiode volgehouden. 

Ik besluit toch het gesprek aan te gaan met de moeder in kwestie. Waar komt haar gevoel of haar angst vandaan? Na een fijn gesprek blijkt het iets te zijn wat haar is aangeleerd. Gebaseerd op eigenlijk niets. Deze dappere moeder besluit na ons gesprek het erop te wagen. Iets gespannen neemt ze de drie meiden mee. Ik doe een gebedje en hoop dat het goed gaat!  Bij het ophalen glundert de moeder van trots. “Het is zo goed gegaan en het was zo gezellig. Ze hebben zo leuk gespeeld”, zegt ze enthousiast. 

Raar is dat, dat we soms overtuigd zijn van dingen die ons met de paplepel zijn ingegoten. Of die ons aangeleerd zijn door de maatschappij. Maar die helemaal niet waar zijn voor ons als individu. Ik ben trots op deze moeder die buiten haar kaders durfde te gaan.  

* In verband met de privacy van de pleegkinderen is Amy een gefingeerde naam.