Column van een pleegmoeder: Amy neemt opnieuw afscheid van een pleegkindje

Mijn ogen dwalen over de mensen op het station. Ik voel een kriebel in mijn buik. Ik vind het iets spannender dan dat ik mezelf heb wijsgemaakt. Het duurt even, maar dan zie ik hem. Hij ziet er nog net zo uit als vroeger alleen iets groter. Ik slik mijn emoties weg. Het is nu niet het moment om in huilen uit te barsten. Ik knuffel deze kleine, grote, bijzondere man.

Acht jaar geleden zag ik hem voor het eerst. Krulletjes, klein, kwetsbaar en lief. Twee jaar oud was hij en zo ontzettend lief. Gedurende het fijne anderhalf jaar dat hij bij ons woonde hebben we dit mannetje ontzettend goed leren kennen. We hebben hem zien opbloeien en groeien. Het afscheid wat kwam was zo dubbel. Het is ontzettend fijn als een kind weer naar zijn moeder of vader terug kan, maar wat doet het pijn om zo’n mannetje los te laten. 

Ik heb gehuild, erg veel gehuild, ondanks dat ik wist dat het goed was zo. Dat ons stukje meelopen met zijn leven erop zat. Dat ik het mocht overgeven en loslaten. En dat is zo moeilijk als je met heel je hart van zo’n ventje houdt.

Soms houd je contact en soms hoor je niets meer. De laatste jaren hoorden we niets meer. Dat vind ik erg lastig. Loslaten en vertrouwen is toch wat makkelijker wanneer je af en toe wat hoort en weet dat het goed gaat. 

Zeven jaar later

Nu is hij er weer. Zeven jaar later, groter en veranderd. Zijn moeder is ook mee. Zijn moeder vertelt me dat ze het zwaar heeft. Dat het niet goed gaat met hem, op school en thuis. Dat er veel hulp is in het gezin. Ik kijk naar ons vroegere pleegkindje en zie een mannetje wat erg in zichzelf is gekeerd. Ik zie ook zijn moeder die hem niet kan geven wat hij op dit moment nodig heeft.

We hebben een leuke dag samen. Hij maakt plezier met de pleegkinderen die nu bij ons wonen. Het voelt zo ontzettend vertrouwd om dit mannetje hier weer in huis te hebben. Ik geniet ervan en hij ook. 

Wat als

Als ik die avond in bed lig kan ik de slaap niet vatten. Mijn zoon zei het zo mooi: “Hij ziet er niet gelukkig uit.” Ik voel een brok in mijn keel en de gedachten dat hij beter af is bij mij schiet door mijn hoofd. Dat het allemaal anders was gelopen als hij niet weg was gegaan. Wat als…

Dan bedenk ik me weer dat mijn aandeel erop zit. In de anderhalf jaar dat hij hier woonde hebben we in zijn leventje hebben gezaaid. Gelukkig is er een hemelse Vader die de hele weg van zijn leven met hem meewandelt. We zien wel wat de toekomst brengt. Voor nu moet ik het weer over geven en loslaten. Opnieuw. 

* In verband met de privacy van de pleegkinderen is Amy een gefingeerde naam.