Column Tomas Sjödin: 'Met heel weinig middelen kunnen we elkaar enorm helpen'

We hadden afgesproken in de stad om een gezamenlijke opdracht voor te bereiden, mijn vriend Urban en ik. Maar ik was te moe. Er zijn – zoals bekend – twee soorten vermoeidheid: een prettige verdoving als gevolg van hard werken, en dan is er die krachteloosheid die nergens anders de schuld op kan afschuiven. Je bent dan gewoon niet in vorm. Mijn vermoeidheid was van die laatste soort. Ik belde hem op en zei dat ik alleen maar even de tijd wilde dubbelchecken, maar hoopte eigenlijk dat hij zou zeggen dat hij “een beetje krap” zat qua tijd en dat hij de afspraak wilde uitstellen. Dat zei hij niet, dus gaf ik hem een hint. “Als je het vandaag druk hebt, kunnen we ook na het weekend afspreken.” Nee, dat was niet nodig. Toen liet ik hem weten hoe het zat, dat ik moe was en er liever onderuit wilde komen. Zijn antwoord veranderde mijn dag. “Wil je alléén moe zijn of zullen we samen moe zijn?” We besloten om samen moe te zijn en hingen bijna twee uur over een bord spinaziesoep in een van de restaurantjes in de stad. Na iets meer dan een uur kwam de energie weer terug, we bereidden voor wat we moesten doen en toen we afscheid namen, voelden mijn stappen iets lichter.

Het is fijn om samen te zijn met vermoeide mensen. Als je geen zin hebt om heel aardig te zijn, wordt het samenzijn echter. Dicht bij iemand die neerslachtig is, wordt alles wat belangrijker. Woorden krijgen lading, blikken krijgen betekenis en een handdruk betekent iets. Maar we schamen ons voor onze vermoeidheid, en we vinden dat die vermoeidheid ons niet goed staat in gezelschap van de efficiënte medemens. Maar is moeheid niet de manier voor het lichaam en de ziel om ons duidelijk te maken dat het leven arm wordt als je voortdurend op de top van de berg zou leven? De stille dagen zijn nodig om de klank te behouden.

In de Bijbel wordt een verhaal verteld over een moment waarop de profeet Elia zo moe was dat hij bijna niet meer wilde leven. Toen verscheen er een engel die snel een vuur maakte en brood voor hem bakte. Hij at en dronk en kon toen verdergaan op zijn reis. Engelen zijn heel praktisch.

Als ik er een mening over mag hebben, dan vind ik dat God soms wel wat alerter zou mogen zijn. Velen van ons verwachten geen grote wonderen van God, we zouden genoegen nemen met een kort engelenbezoek. Een beetje warmte, een beetje brood en een beetje gezelschap. Daarmee bedoel ik: een kleinste teken dat God er is. Dat de eenzaamheid niet leeg is.

Zullen we samen moe zijn? Die vraag herinnert ons aan iets heel hoopvols: dat we met heel weinig middelen elkaar enorm kunnen helpen. Niet altijd met onze kracht of ons kunnen en ons goede advies. Soms is onze tekortkoming genoeg. Onze leegte. Hoe dat werkt begrijp ik niet, maar boven een bord spinaziesoep ontdekte ik opnieuw dat er ook kracht schuilt in vermoeide ontmoetingen. Dus in afwachting van ‘echte engelen’ ben ik zo intens blij met de engel Urban. En trouwens, ik denk dat God precies zo komt: vermomd als iemand die een beetje warmte brengt, iemand met wie je brood of spinaziesoep kunt eten.

Deze column komt uit Eva 4-2024.