Column Sara: Het komt goed

Ik zat in een bus die van Vierhouten naar Nunspeet reed. Voor mij zaten twee jonge dames die overduidelijk een leuk gesprek hadden. Ik kon geen woord verstaan van wat ze zeiden. Ik probeerde heel goed te luisteren om misschien een woord te herkennen, maar het was onmogelijk. Op een gegeven moment kregen ze de slappe lach van wat ze elkaar vertelden, en op dat moment voelde ik de tranen over mijn wangen stromen. Zou ik ooit mensen kunnen verstaan in dit land? Zou ik ook weer grapjes kunnen maken en lachen?

December 1999, Scheveningen. Ik was voor het eerst uitgenodigd om een sinterklaasfeest bij te wonen bij de familie van mijn Nederlandse vriendje. De hele avond spraken ze met elkaar in het Nederlands, en eens in de zoveel tijd probeerde iemand uit beleefdheid Engels met me te praten. Ik bestudeerde al hun gezichtsuitdrukkingen en probeerde te volgen wat ze met elkaar deelden. Al deed iedereen zijn of haar best om contact te maken, toch voelde ik me verloren. Zou ik ooit verbinding kunnen maken? Zou ik hun harten kunnen kennen en zou ik mijn hart kunnen laten zien?

December 2021. Ik schrijf al een jaar columns voor Visie. Mijn verhalen gaan over dingen die ik meemaak en over mensen die om een of andere reden mijn leven raken. Er is inmiddels 23 jaar voorbijgegaan, en wat voor mij onmogelijk leek, is mogelijk geworden. Niet alleen kan ik praten, lachen en vrienden maken; ik mocht het afgelopen jaar met mijn verhalen in veel Nederlandse huizen op bezoek komen. En dat in coronatijd! Afgezien van de vraag of u het interessant vond of niet, is het me gelukt om iets over te brengen. Dat maakt mij een gelukkig en dankbaar mens.

• Lees ook: Column TimZingt; Gekkenwerk

Als u in december 2021 voor een onmogelijke uitdaging staat, als de moed u in de schoenen zakt en u niet kunt geloven dat het ooit goed komt, laat dit laatste verhaal van mij een bemoediging voor u zijn. Het komt goed, het gaat u lukken.