Column Martine: Liefde maakt een mens van jou

Hoe ben jij in de omgang?

Zeggen mensen van jou dat je gemakkelijk bent? Meegaand of juist eigenwijs? Heb je vaak problemen in je relaties of ben je vooral een vredestichter? Houd je van groepen en op de voorgrond staan, of ben je liever alleen en voel je jezelf snel te veel?

Wij mensen zitten allemaal op een bepaalde manier in elkaar. Dat noemen we onze persoonlijkheid of ons karakter. Dat karakter heb je te danken aan een combinatie van genen, opvoeding en ervaringen uit je vroegste jeugd. Je karakter is deels een overlevingsstrategie. Als er onvoldoende tegemoet gekomen wordt aan je psychische basisbehoeften zoals verzorging, bescherming, grenzen en bijvoorbeeld erkenning, ontwikkel je een manier om jezelf te beschermen en zo gezond mogelijk te blijven. Je leert overleven. En die manier wordt zo eigen en vertrouwd dat je niet meer beter weet. Je kunt ook niet zo goed meer anders denken of handelen. Zo wordt onze karakterstructuur, hoe ons karakter in elkaar zit, een vorm waar geen speelruimte meer in zit en die ons beperkt in onze mogelijkheden en groei.

Karakterstructuur

Afgelopen week maakten we in onze tweedejaars opleidingsgroep een start met het verkennen van en leren werken met de karakterstructuren. Een belangrijker pijler binnen ons werk. Het is een heel mooie en respectvolle manier om te kijken naar de ontwikkeling van mensen, met zowel aandacht voor de kwaliteiten van een bepaalde karakterstructuur als met aandacht voor waar nog wat te leren is. Het is ook een heel brede manier van kijken, je kijkt naar het geheel als mens. Elke karakterstructuur heeft zo ook zijn lichamelijke kenmerken en wordt zichtbaar in onze lichaamsbouw en de manier waarop we bewegen en ademhalen.

Dat is ook te zien aan de manier waarop een groep studenten binnenkomt en hoe in dat binnenkomen de geschiedenis die iemand met zich meedraagt zichtbaar wordt. Hoe mensen zich, in het eerste contact, gedragen. Hoe ze zich verhouden tot hun omgeving. De één komt met bombarie binnen en trekt bij wijze van spreken gelijk alle kasten open, de ander is teruggetrokken en afwachtend. De één is supergevoelig voor hoe de omgeving er uit ziet, een ander is overal gelijk thuis en slaat er nauwelijks acht op. Ook in de manier van contact maken wordt onze karakterstructuur zichtbaar. In hoe we onze stem gebruiken, hoe we oogcontact maken.*

Bewegingsruimte

Er is geen goed of fout, maar als we meer leren en begrijpen hoe ons bewegen in het hier-en-nu verbonden is met hoe het ooit in ons leven begon, kunnen we ons karakter verder vormen en onze bewegingsruimte vergroten.

Afgelopen opleidingsblok sloot ik af met het prachtige lied van Huub Oosterhuis dat zo mooi verwoordt hoe we als kleine mensen zijn begonnen…Hij schreef dit lied op verzoek van zijn vriend, prins Claus, voor de doop van prins Friso in 1968.

Ergens komt een kind vandaan,
van ver, van buiten zonder naam;
het is nog niemand, spreekt geen woord,
heeft van de dood nog niet gehoord,
het huilt nog van geboortepijn
en weet niet wie het ooit zal zijn.

Dan roepen mensen jij, jij, jij,
woon hier bij ons, woon hier bij mij,
de wereld wordt een huis voor jou
en liefde maakt een mens van jou.
Dan geven wij elkaar een naam:
iemand niemand,
kind van mensen ben jij voortaan.

*Er is nog veel meer te vertellen over karakterstructuur en lichaamsbouw, maar dat doe ik graag in een volgende column.