Column Martine: Het leven is mooi en lelijk tegelijk

En toen was ‘ie daar. Die foto.
Sneed recht door mijn ziel. Geen geluiden.
Alleen dat beeld. Ik zie het, maar ik kan het niet bevatten.

Een zonnige dag in Amsterdam.
Ik bezoek de World Press Photo tentoonstelling in de Nieuwe Kerk.
Zojuist lekker gefietst en in het zonnetje op een terras uitgebreid geluncht.
Met een rozig gezicht van de zon en lekkere wijn, stap ik de kerk binnen en begin ik aan een tocht langs de geselecteerde beelden.

Ik ben niet voorbereid op wat ik onder ogen krijg.
Het ene verschrikkelijke beeld gevolgd door het andere.
Daar waar buiten het leven door gaat, mensen lachen, drinken en genieten van de zon, ben ik hier getuige van de grootste misstanden uit onze huidige tijd.

Natuurrampen, menselijk leed, oorlogen, discriminatie, vervolging, marteling, onderdrukking.
Er heerst stilte in de kerk. Wat zou je hier nu ook over moeten zeggen? Bevreemdend om in zo’n prachtige entourage zulke narigheid en lelijkheid te zien. En ook weer niet. Want zo is het leven toch ook: mooi en lelijk tegelijk.

Ik stap op het volgende paneel af. Het beeld beneemt me de adem.
Waar kijk ik in hemelsnaam naar? Drie kinderen die zich vergapen aan een appel.
Nou ja, vergapen... Ze zien eruit alsof ze water zien branden. Een appel, een doodgewone appel.Zo’n appel die ik achteloos weg kan gooien als-ie iets te lang op mijn fruitschaal heeft gelegen.
De blik in de ogen van deze kinderen gaat me door merg en been. Ik kan niets bedenken waar mijn kinderen op deze manier naar zouden kijken. Misschien dat ze nog enigszins onder de indruk zouden zijn van een Big Mac van drie meter hoog, maar er is geen enkel vergelijk.

Het beeld laat me niet meer los.
Schokkend zoals de werkelijkheid van deze kinderen botst met mijn werkelijkheid hier-en-nu.
Ik voel boosheid bij dit onrecht en ik voel me ook machteloos.
Want ik weet hoe het bij mij werkt. Ik ben nu geraakt, bereid om even stil te staan bij wat ik heb, dankbaarheid te voelen.
Ik zal gerust nog een paar dagen het beeld met me meedragen, misschien wat bewuster omgaan met het eten wat op mijn bord ligt. Maar geef me twee weken en dan heb ik die appel toch echt weer in de kliko gegooid omdat-ie iets te veel bruine plekjes heeft naar mijn zin.

Ik voel hoe de machteloosheid en zinloosheid bezit van me neemt.
Als ik naar buiten stap neem ik een flinke teug lucht.
En op die ademteug neem ik de realiteit van het hier-en-nu mee naar binnen.
Het is stuk. Het is totaal uit verhouding. In de marge kunnen we best wat dingen doen maar in the end helpen we deze wereld naar de klote met elkaar. Dat is de waarheid.  

En op de uitademing laat ik los. Dit is niet mijn klus.
Dit is en was Zijn klus, dat geloof ik. Goddank.
Ik mag mijn menselijke maat nemen. Op de vierkante centimeter die mij gegeven is mijn best doen om goed om te gaan met wat mij is toevertrouwd. Recht te doen en trouw te zijn.
De rest mag ik aan Hem laten.