Column Martine: ‘En er klonk een luide stem: ‘Koop koffie voor deze man’’

Hij zit tegen een gevel weggedoken. Zijn winkelmandje vol met tassen staat naast hem. Voor hem een klein, vodderig kleedje met een bakje erop en een kartonnen bordje ernaast: “I am very hungry, please help me. God bless you.”

Utrecht centraal in de ochtend. Ik ben begonnen aan een opleiding en vandaag is mijn tweede lesdag. Ik verheug me erop én ik heb er helemaal geen zin in. Dus ik draal een beetje rond tussen vrees en verlangen. Waar al die 120 duizend mensen om me heen ondertussen naar op weg zijn zou ik niet weten, maar het is vast heel belangrijk gezien de gehaaste bewegingen en geconcentreerde blikken. Gebiologeerd sta ik een poosje al die mensen gade te slaan, een mierenhoop van door elkaar heen lopende, rennende en fietsende mensen. En dan kruist mijn blik de zijne.

Mijn hart gaat bonken, er komen lila strikjes uit de hemel naar benee en er klinkt een luide stem: “Koop koffie voor deze man”. Ha ha, tot zover de Evangelische versie. Niks van dat alles hoor.
Barmhartigheid is vaak ook gewoon hard werken hé? Dus ik neem je ff mee in de ‘down to earth’ versie. Overigens geloof ik ook in de hemelse versie hoor, maar die kom ik in mijn leven iets minder vaak tegen. Dus wel fijn als het een beetje naast elkaar kan blijven staan. In willekeurige volgorde zijn dit zo ongeveer mijn gedachten:

“Hmmmm, deze man ziet er niet persé heel armoedig uit, zijn schoenen zijn ook nog best mooi”
“Zou-ie eigenlijk niet kunnen werken, deze man? Zo moeilijk kan het toch niet zijn?”
“Ja, lekker gemakkelijk: God erbij halen, dat werkt altijd goed, benieuwd of-ie wel echt gelooft.”

Niks geen lila strikjes maar hardcore oordelen. Of ik het nou leuk vind of niet, soms gaat mijn hart als vanzelf open en soms moet ik daar hard voor werken. Ik kan ook best begrijpen dat ik dit soort gedachten en oordelen in mezelf tegenkom. Ik ben toch ook maar gewoon een mens? Met mijn gevoel voor rechtvaardigheid en mijn zoeken naar waarheid. Best logisch dat ik graag wil checken of dat wat ik zie wel klopt, en dat ik het irritant vind als iemand schaamteloos gewoon zijn vragen stelt en God daarbij haalt….

Oeh, au… daar stuit ik op een pijnlijk stukje in mij. Want vragen stellen die verbonden zijn aan iets wat ik echt nodig heb, die vind ik moeilijk. En God voor je karretje spannen, dát mag natuurlijk niet.

Dit kleine interne proces levert mij mildheid en begrip op voor mezelf. En als ik mild kan zijn voor mezelf, dán kan ik het ook voor een ander zijn. Dus ik beweeg me door de mensenmenigte heen om de man op te zoeken en vraag hem waar hij zin in heeft, terwijl ik nog steeds vind dat-ie behoorlijk mooie schoenen aan heeft.

Meneer heeft zin in cappuccino, welja, zal ik er anders een appel-kaneel broodje bij doen? En waarom ook eigenlijk niet? Dus koop ik de grootste cappuccino en een warm appel-kaneel broodje en wens de man een fijne dag. Of-ie er blij van werd? Geen flauw idee. Ik wel.

Ach, en natuurlijk is er iets te zeggen over bereidheid, je ogen openhouden en je laten raken enzo... Allemaal super goddelijke dingen hoor, maar vandaag houd ik het maar ff bij de conclusie dat je hart openen soms best een klus is en dat barmhartigheid dus ook behelst dat je een beetje lief en begrijpend voor jezelf bent daarin.