Column Mama Mirjam #54: ‘‘It takes a village to raise a child’ is waarheid als een koe’

Het Afrikaanse spreekwoord luidt: ‘It takes a village to raise a child’. Ik vind dat waarheid als een koe, want kinderen grootbrengen is geen kattenpis. Het kan mijns inziens een zegen zijn als de village daadwerkelijk het soms zo nodige steentje bijdraagt. En dan heb ik het niet per se over opvoeden.

Ik zou me groen en geel ergeren als mijn buurvrouw zich bemoeide met de bedtijden van mijn kinderen, het speelvolume in de achtertuin en dat soort issues. Nee, ik doel meer op het beschermen van de kinderen in de buurt. We kunnen niet onze buurkinderen behoeden voor allerlei misstappen of gevaren, maar soms zien twee – of in dit geval een hele straat – meer dan een.

Toen we net in deze straat kwamen wonen, liep Liv regelmatig weg. Dan vonden we haar op blote voeten in de straat achter de onze, of met een boodschappenmandje bij de broodafdeling van de Lidl, twee straten verder. Ik ben meteen in de straatapp geklommen, om te vragen om de ogen van onze buurtbewoners. De zorg voor Liv is onze verantwoording, maar áls ze eens ontsnapt, kan ik de extra ogen van de village goed gebruiken.

Het weglopen van huis is inmiddels een beetje verleden tijd, al durf ik dit nog bijna niet hardop te zeggen. Maar een nieuwe uitdaging heeft zich al aangediend: ons balkon grenst aan dat van het platte dak van de uitbouw van de buren en Liv heeft ontdekt dat ze onder ons hekje door kan kruipen om hen een bezoekje te brengen. Nu zou het nog niet zo’n groot gevaar zijn, als ze bij hen meteen naar binnen zou glippen. Maar even geleden bezorgde ze de buren met haar kapriolen de schrik van hun leven.

Ze zaten koffie te drinken in de tuin, toen ze ineens twee blote voetjes zagen, een centimeter of tien van de rand van het dak. Buurman en schoonvader namen plaats onder het dak, om een eventuele val te breken en buurvrouw ging naar boven om Liv voorzichtig terug te roepen. Het boefje werd bij onze voordeur afgeleverd, waar ze na een stevige omhelzing toch even op een nadenkstoeltje werd gezet. Een kort preekje van mijn kant volstond en toen ik even later om een hoekje gluurde, zag ik haar met een ernstig gezicht haar zonden overdenken. Zo stelde ik het me tenminste voor. Ik heb vaak heel wat centen over voor haar gedachten. Ze herhaalde mijn woorden nog verschillende keren in de loop van de dag, dus ergens leek er iets te beklijven. Ze heeft het sindsdien niet meer geprobeerd en we zijn toch al zo’n zes weken verder.

Wat een opluchting; voor het opvoeden lijk ik de village nog niet nodig te hebben.

Lees ook: Mama Mirjam #53: ‘Hier’ is genoeg