Column Mama Mirjam #50: ‘Zouden ze haar liever niet gehad hebben, omdat ze een chromosoom teveel heeft?’

Iets te vroeg parkeer ik mijn auto voor het gebouw waar ik een afspraak heb. Ik scrol nog even door de berichten die in mijn socials zijn binnengekomen. Één van de berichtjes trekt mijn aandacht vanwege de eerste woorden: 'Lieve mama’. Nieuwsgierig klik ik door en laat mijn ogen over de tekst glijden. Het berichtje komt van een moeder die net te horen heeft gekregen dat ze zwanger is van een kindje met Downsyndroom. Ze staat voor de keuze: is dit kindje welkom is in hun gezin, of niet? De grootste angst die ik proef in haar woorden, richt zich vooral op het kindje dat ze al heeft. De zoon, die grote broer zal worden van een kindje met een beperking. Ze is niet de enige moeder die deze vraag aan ons, moeders van kindjes met Down, stelt. Heb ik straks wel genoeg aandacht voor mijn andere kinderen? Doe ik hen niet tekort? Ik kan mijn grote kinderen later toch niet met de zorg voor hun broer of zus opzadelen later?

Als je het mij vraagt, denk ik dat de medische mogelijkheden hier een afslag nemen, waar we een groot stopbord zouden moeten plaatsen. Pas op! Loopt dood! Letterlijk…!

Ik kan niet achter ieders voordeur kijken, maar wel achter de onze. Ik zie hier twee zussen en een broer die hun zusje liefhebben zoals ze is, die haar aanmoedigen en van haar leren. Zouden ze haar liever niet gehad hebben, omdat ze een chromosoom teveel heeft? Ik denk eerlijk gezegd dat zij haar syndroom eerder hebben omarmd, dan ik.

Geduldig hebben ze Livia vaardigheden geleerd, door haar ze eindeloos voor te doen. Vol trots hebben ze gejuicht bij alles wat lukt. Bezorgd houden ze in de gaten of alle deuren wel op slot zitten, zodat Liv niet kan ontsnappen. Genietend luisteren ze naar haar grapjes en verhalen en vol liefde zingen ze liedjes met haar voor het slapen gaan. Geduld, trots, zorgzaamheid, vreugde en liefde; zijn dat geen eigenschappen die we onze kinderen allemaal wel willen leren? Tussen onze vier muren gaat het soms vanzelf; omdat we een meisje hebben dat zowel lerares als leerling is.

Ik deel deze bezorgde moeder ons verhaal en ik hoop dat het haar bemoedigt. Haar zoon zal een broertje of zusje krijgen om van te houden, om van te leren en om af en toe bij de hand te nemen. Hij zal er alleen maar een mooier mens van worden! We kunnen onze kinderen geen zorgen of moeiten besparen. We kunnen ze wel de juiste tools geven om ermee om te gaan. En als dat in het geval van Down gepaard gaat met heel veel vreugde en liefde, is dat wat mij betreft een kans om, ondanks de zorgen, met beide handen aan te grijpen.