Column Hanneke: ‘Met een mengeling van angst en trots denk ik: hoe gaat dit vallen?’

Het is vakantie en om onze nieuwe vouwwagen in te wijden zijn we neergestreken op een camping in Zuid-Limburg. Een camping met zwembad, speeltuin en – oh-grote-vreugde – een animatieteam.

Die laatste toevoeging zorgt ervoor dat onze ochtenden en avonden worden opgeluisterd door (zeer) vrolijke kindermuziek, niet al te zacht afgespeeld op tamelijk korte afstand van ons onderkomen. Dit alles trekt onvermijdelijk en dringend de aandacht van onze jongste, vijfjarige, telg. Iedere ochtend en avond danst ze vol concentratie en overgave de dansjes die de juffen voordoen. Ze straalt er iedere keer van.

Op een ochtend tijdens het ontbijt komt, naast de gebruikelijke nabeschouwing van het avondspel waaraan mijn mannelijke nakomelingen doorgaans deelnemen, ook de rest van het animatieprogramma ter sprake. Richting het einde van de week staat namelijk – de originaliteit – een heuse playbackshow gepland. Tussen neus en lippen door weten de jongens te melden dat we die middag de camping onder geen beding kunnen verlaten, want hun zusje moet nog oefenen. Ze heeft zich, zo blijkt, zonder verder de moeite te nemen hierover te overleggen, opgegeven als deelnemer. Want, zegt ze: wie meedoet krijgt een ijsje.

Ik aarzel tussen verbazing en verbijstering.

Verbazing omdat toen ik vijf was geen haar op mijn hoofd ook maar een seconde piekerde over vrijwillig een dansje doen op een podium, ook niet met een ijsje als beloning. Hoe kom ik nou toch aan zo’n kind? Verbijstering omdat mijn beeld van de gemiddelde playbackshow niet per se heel hoogdravend is en mijn kind hier nu kennelijk zonder scrupules aan wil meedoen.

Kom in de kring

Mijn gebruikelijke gehum als reactie op de verhandelingen tijdens het ontbijt gaat als gevolg van deze gevoelens vloeiend over in gehakkel.
‘Ehm...wat ga je eigenlijk doen eehm eehh…bij die...playbackshow?’ vraag ik onschuldig, terwijl ik dochterlief met een schuin oog bekijk.
‘Playbacken.’
Juist. Geen speld tussen te krijgen.
‘Enneeh...weet je wat dat is dan?’
‘Ja, dat je gaat dansen en alsof-zingen mama.’
Prima samenvatting op zich.
‘Ooowkeee…en welk liedje wil je doen dan?’
‘Gewoon, ‘Kom in de kr’ng'.’
‘Kennen ze die dan?!’

Ik klink steeds minder onschuldig. Eerlijk gezegd druipt de verbijstering zo langzamerhand van mijn stem. Ik ken dat liedje namelijk wel. En het is, zeg maar, bijzonder onvervalst christelijk. Dat is natuurlijk heel schattig enzo, maar het voelt tegelijk toch ook on-waar-schijn-lijk gênant als ze precies dát liedje gaat doen. Dochterlief blijft even bedaard: ‘Ja hoor, die staat gewoon op YouTube.’

Nou, daar gaan we dan, een paar dagen later. Mijn dochter heeft enthousiast geoefend, samen met haar zevenjarige broer. Die vond een ijsje bij nader inzien ook wel een aantrekkelijk vooruitzicht en verklaart peinzend: ‘Misschien kunnen we iemand nog een boodschap meegeven. Ja, daar kan ik niet tegenop natuurlijk.

Ingeklemd tussen een heel zooitje andere campinggasten wachten we op een wiebelig bankje de start van de show af. We hoeven niet lang te wachten tot ons kroost het podium op mag, want zij mogen de aftrap nemen.

Superchristelijk gezin

Mijn hartslag verhoogt. Het zweet staat in mijn handen. Met samengeknepen billen denk ik met een mengeling van trots en angst: hoe gaat dit vallen? Wat voor reacties kan je verwachten op dit liedje op deze camping in deze setting? Nog even en heel de camping weet dat wij zo’n ‘superchristelijk’ gezin zijn. Straks denken ze nog dat ík dit liedje heb uitgekozen.

Mijn kinderen maken zich daar duidelijk totaal niet druk om. Licht trillend van spanning film ik ze met mijn telefoon. Vol overgave en zonder aarzeling of schaamte gebaren, swingen en playbacken ze. De muziek is hard. Heel de camping mag het horen:

Kom in de kring, je hoort erbij.
Er is voor jou een plekje vrij.
Want Jezus zegt ‘Ik houd van jou.’
Kom in de kring, je hoort erbij, kom doe het gauw.
Kom maar in de kring ik houd van jou.

Na de Snollebollekes, de Kabouterdans en de Fit top 10 die volgen, is iedereen bij de polonaise aan het eind al lang weer vergeten wat mijn kroost zo puur en kwetsbaar playbackte aan het begin van de show. Ik hoor er niemand meer over naderhand.
Het maakt allemaal ook niet uit. Mijn kinderen hebben mij weer eens een hoognodig lesje geleerd: Bij Jezus is een plekje vrij, zelfs voor angsthazen zoals ik.

Beeld: Shutterstock