Column Hanneke: 'Ik kon alleen maar hopen dat mijn hart het aankon om 280 slagen per minuut te maken'

De laatste tijd ben ik mezelf nogal eens tegengekomen. Nou, dat is behoorlijk confronterend kan ik je zeggen. Fietste ik door de stad en hop, daar kwam ik mezelf tegen. Was ik net thuis, en daar ontdekte ik alweer mezelf: met mijn hoofd pontificaal op een poster voor het raam. Of op een groot bord langs de kant van de weg. Op de flyers die ik uitdeelde. Een foto op de plaatselijke nieuwssite. Mijn naam op een stembiljet. Knappe Zaankanter die het heeft gemist: ik was verkiesbaar. Lijsttrekker van de ChristenUnie in Zaanstad. Een bijzonder eervolle, schitterende hondenbaan.

Ruim een jaar had ik de tijd om erin te groeien en dat was maar goed ook. Van kersvers steunfractielid naar lijsttrekker is best een stap. De verantwoordelijkheid die dat betekent is niet niks.

Toch ben ik er vol voor gegaan. Het gemeentehuis is een mooie plek om mij in te zetten voor Gods Koninkrijk. Het is geweldig om ook daar iets van de vrede te laten zien die Christus geeft.

Wekenlang voerden we campagne, want zonder kiezers wordt het niks natuurlijk. Ik schreef, debatteerde en flyerde erop los. Ik fietste op een zaterdag samen met een enthousiaste campagneploeg langs een hele serie zeer diverse ontmoetingsplekken, om het belang van ontmoeting en er voor elkaar zijn te onderstrepen. Ik ontving Don Ceder, praatte met al mijn buren en vrienden en kreeg middelvingers van voorbijgangers in de winkelstraat. Mijn socialmediavrienden werden ongetwijfeld horendol van alle campagneberichten die ik deelde. Onafscheidelijk was ik van mijn felblauwe ChristenUnie-jasje. Daar fietste ik kilometers in naar school, zwembad en weet ik waar. Allemaal als levend reclamebord (ik had zelfs mijn rijstijl aangepast, dat zegt veel).

Toen werd het 14 maart. De eerste verkiezingsdag. Wat gedaan moest worden was gedaan. Ik deelde om toch iets te doen nog wat op Facebook, gooide mijn laatste flyers door brievenbussen in de buurt en stemde op een van de andere geweldige kandidaten van onze lijst. Daarna begon het wachten. Het vreselijke wachten.

Woensdagavond hing er een gespannen sfeer in de hal van het gemeentehuis. Heel politiek Zaanstad was bij elkaar om de verkiezingsuitslag te horen. De stoelen waren wegbezuinigd of omwille van de sfeer weggelaten, dus ondanks de algehele uitputting van de campagne waren we veroordeeld tot staan. Gelukkig maakte de fantastische catering veel goed.

Na verloop van tijd volgde de eerste tussenstand, gebaseerd op zeventig procent van de stemmen. Dat zag er niet zo rooskleurig uit. Werd het één zetel of zouden we ondanks al ons harde werken toch nog achter het net vissen? De spanning benam mijn partijgenoten en mij de adem. Mijn emoties speelden tikkertje, mijn maag voelde alsof ik een meloen had doorgeslikt. Op zich een gevoel dat meer politici kennen. ‘Ach, anders moet ik me toch maar aanmelden om taallessen te gaan geven,’ zo redeneerde ik voor mezelf toen ik even bijkwam op het toilet, dankbaar gebruikmakend van de mogelijkheid om even te zitten.

Het was al flink na middernacht toen de burgemeester het podium beklom, de microfoon pakte en de zetelverdeling bekendmaakte. Partij voor partij werd genoemd en ik zag zetel na zetel uit het zicht verdwijnen. Anderen zag ik wiebelen met hun vingers om daarop de stand bij te houden. Ik kon alleen maar daar staan en hopen dat mijn hart het aankon om 280 slagen per minuut te maken. Ten slotte, net toen alle zetels op leken te zijn, kwamen wij. ChristenUnie: veertienhonderdnogwat (niemand wist daarna nog hoeveel er na veertienhonderd kwam) stemmen. Één zetel.

Ik schreeuwde, ik juichte, ik gilde. En voelde me compleet verdwaasd.

Pas de volgende dag kwam een heldin uit onze fractie met een uitleg van de kieswet, een ingewikkelde rekensom en een geruststelling: we hebben hem echt. Iets met restzetels en dat wij de eerste daarvan hadden. Diep in mijn trillende lijf rolde er een steen weg. De maandag erop kwam de definitieve uitslag. Het klopte.

We kregen een restzetel. Genadebrood. Om de komende vier jaar voluit van te delen.

Hanneke is kerkelijk werker voor een dag in de week, getrouwd en moeder van twee zoons en een dochter. Tijdens alle ritjes die ze maakt naar school, zwembad, pastorale gesprekken en peuterspeelzaal, denkt ze heel wat af. Al denkend worden de grote dingen klein en de kleine dingen groot. Van het resultaat van al dat denkwerk maakt ze graag een mooi verhaal zodat ook anderen ervan kunnen genieten.  Lees al haar columns hier.