Column Hanneke: een lege agenda

Omdat mijn kinderen, net als ik, zowel van feestjes als van duidelijkheid houden, maak ik met name voor tijden met veel bijzondere gebeurtenissen vaak een aftelkalender. Die hang ik dan duidelijk zichtbaar in de keuken. Op een A4-tje teken ik vakjes waarin ik de data van de komende weken schrijf. Met vrolijke kleurtjes vul ik in wat er zoal te beleven valt. Logeren bij opa en oma, verjaardagen en kinderfeestjes, een uitje met school, studiedagen van de juffen, vakantie, christelijke feestdagen: alle grote en kleine leukigheidjes komen erop.

Iedere dag mogen de kinderen volgens een strak toerbeurt-regime een sticker plakken op de dag die voorbij is. Alleen het plakken van die sticker is al een feestje. Met de grootst mogelijke zorgvuldigheid wordt bijgehouden wie er wanneer aan de beurt is voor het verrichten van deze plechtige daad. Vandaar dat de kinderen vorige maand, toen de kalender met decemberfeesten en kerstvakantie voorbij was, meteen vroegen om een nieuwe. Lang leve het overzicht en het plakken van stickers.

Leeg en kaal

Welja, ik ging wel weer aan de slag. Gewapend met een vel printerpapier en een potlood tekende ik uit de losse pols de komende weken uit. Ik pakte een pak felgekleurde stiften en sloeg mijn agenda open om te zien welk feestje ik waar moest invullen. Op de eerste bladzijde stond niets. De tweede was ook leeg. Derde bladzijde: helemaal kaal.

Geen buitenlesdag, geen raar-met-je-haar-dag op school, geen bezoek aan de dierentuin waarop we een abonnement hebben, niet eten met vrienden. Pasen is nog mijlenver en pas in juni is er weer een van ons jarig.

Ten langen leste stuitte ik toch nog ergens op een plannenloze voorjaarsvakantie eind februari en een bezoekje aan opa en oma wegens jarige opa, maar dat was het dan ook wel voor de eerste twee maanden van het jaar.

Eerst vond ik lege agendablazijden wel lekker rustig

Ik zuchtte. Eerst vond ik dit soort agendabladzijden wel lekker rustig, voor de afwisseling. Even niet hoeven opdraven om een klas te begeleiden naar het museum, even geen outfit bedenken voor een verkleedpartijtje op school, geen gepuzzel met welk weekend we waarheen gaan. Nu gaapte de saaiheid mij ineens tegemoet.

Uiteindelijk hing ik de kalender toch maar op. Wie weet vulde hij zich vanzelf wel. ‘Huh, staan er maar zo weinig dingen op?’ Mijn oudste zoon controleerde voor de tweede keer of hij echt niet meer van mijn kriebels in de datumvakjes kon ontdekken. Dat kon hij niet. Ik had met hem te doen. Rust, reinheid en regelmaat zijn goed voor een kind. Maar hem kennende was hier sprake van acuut onderprikkelingsgevaar.

Tandarts

Terwijl ik mijn zoon knuffelde draaiden de radertjes in mijn hoofd op volle toeren. ‘We moeten maar gewoon wat gaan verzinnen, denk je niet?’ vroeg ik. Dat leek hem ook. Gelukkig werden we prompt uitgenodigd bij vrienden met wie we een patat-ritueel hebben (we eten om de zoveel maanden beurtelings patat bij hen en bij ons, terwijl de kinderen Thomas de Trein kijken). De kinderen fleurden meteen op. Ik appte mijn broertje en nodigde onszelf uit om zijn nieuwe huis te komen bewonderen. Weer een vakje ingevuld.

Ik belde zelfs de tandarts om een afspraak te maken voor ons allemaal. In geval van nood is dat echt een geweldig uitje. Als beloning krijgt het kroost er bovendien altijd een sticker. Gelukkiger kan je ze niet maken.

Als die datum bekend is, knutsel ik de fleurigste kalender die ik ooit heb gemaakt

Wat ik dacht gebeurde ook. Met een beetje creativiteit en moeite zijn er ook in deze vlakke tijd wel kleine belevenissen te verzinnen en niet alle vakjes bleven zo triestig leeg. Het lastigst zijn alleen de feestjes waar ik het meest naar uitkijk, maar waarvan ik nog niet weet in welk vakje ze uiteindelijk komen:

'Weer zorgeloos en zonder beperkingen naar school'.
'Alles weer open'.
Of dat ene feestje dat ik zo graag alvast zou willen plannen (maar wanneer dan?)
'Einde van corona'.

Als er voor dat laatste feestje een datum bekend is, knutsel ik met alle liefde een aftelkalender in elkaar. De fleurigste die ik ooit heb gemaakt. Ik kan niet wachten tot de laatste sticker.

Foto: Shutterstock

Lees ook de Column van Mama Mirjam (6): terug in de tijd